 |
| Φωτογραφία απο συναγωνιστή που δίχνει την ''Αγάπη''του προς ένα αναρχο/αντιφασιστικό Πανο |
Σύντροφοι, Συντρόφισσες, Συντρόφια, όλοι εσείς που επιμένετε να αναγνωρίζετε διαπιστωτικά τον εαυτό σας διαβάζοντας αυτές τις γραμμές, σε εσάς τους οποίους απευθυνόμαστε. Οι Συμπληγάδες Πέτρες της θολοκουλτούρας, οι μυλόπετρες της ακαμψίας που τείνουν να κονιορτοποιήσουν και το ελάχιστο ψήγμα της καθαρής σκέψης. Της σκέψης, ιδωμένη ως λειτουργία ζυμωτική. Της σκέψης, ιδωμένη ως ένα εξαγόμενο του ζυμωτηρίου των καθαρών συμπερασμάτων. Ο όρος 'Σύντροφος'έχει εκφυλιστεί στο επίπεδο της καθαρής ειρωνίας χάρη στην ανόητη έπαρση των δογματικών, μα πολύ περισσότερο η έννοια της συντροφικότητας την οποία πλείστοι άθλιοι καταχράστησαν προκειμένου να σας εγκλωλπωθούν ως κλακαδόρους της αυλής τους. Εμείς επικαλούμαστε την συντροφικότητα ευθυτενείς, δίχως κόμπο στο στομάχι, δίχως την προσμονή ανταλλάγματος, δίχως την κρυψίνοια του εισπράκτορα και τον μπερτοδουλισμό του θεριστή. Θέλουμε να σπείρουμε, παρά να θερίσουμε.
Αυτό που χαρακτηρίζει μια εκφυλισμένη
κοινωνία, ωσάν την δική μας, είναι η παντελής έλλειψη ουσίας. Η αδυναμία
προσδώσεως νοήματος στα πράγματα. Η έλλειψη φαντασίας. Αποτέλεσμα, η
δημιουργία ψευδαισθήσεων γύρω από πλείστα ζητήματα που εμπίπτουν του
ιδιωτικού βίου και του κοινωνικού ζην. Του πολιτικού πράττειν εν γένει. Η
στείρα επανάληψη, η μιμητική συμπεριφορά, η υπερβολή, η κακέκτυπη
αντιγραφή είναι απότοκα μιας κοινωνίας που δεν μπορεί να δημιουργήσει
και εμμένει στην διατήρησή της με κάθε μέσο, ωσάν τον ασθενή που
αγωνίζεται να παραμείνει εν ζωή υποστηριζόμενος από μηχανικά μέσα. Όταν
γίνεται λόγος περί των 'μέσων', πρέπει να είμαστε έτοιμοι να σηκώσουμε
το βάρος της ευθύνης που αναλογεί στο εγχείρημά μας. Το εγχείρημα είναι η
δημιουργία αντικαθεστωτικής συνείδησης στους
εθνικιστές/εθνικοσοσιαλιστές που επιμένουν να σκέπτονται χωρίς
παρωπίδες, στεγανά, δογματόμετρο. Στους κουρασμένους δεν έχουμε να πούμε
τίποτα, πέραν ότι ζούμε ημέρες μιας τραγωδίας που εκτυλίσσεται σε
πράξεις που σταυρώνουν τους ιδίους.
Ο ημίθεος Αλέξανδρος είχε στο
περιβάλλον του, με διδάσκαλο τον Αριστοτέλη, ποιητές με δαπάνη του
ιδίου. Δίχως επιχορηγήσεις και συμβουλευτικές προτροπές συμπεριφοράς.
Διαβιούσε έχοντας συντροφιά του την Ιλιάδα, η οποία τον συνόδευε παντού
και πάντα, έως του κοσμικού ανάκλιντρου του θανάτου του. Οι ισόθεοι
Σπαρτιάτες τιμούσαν με δέος τους ποιητές τους. Οι Αθηναίοι επίσης. Στις
μεγαλύτερες καταστροφές οι αρχαίοι ημών πρόγονοι απέτιαν τον προσήκοντα
σεβασμό στους ναούς, στους οίκους των ποιητών. Στις μέρες μας ο πηγαίος
σεβασμός αποτελεί είδος σε σπάνη, καθώς το χρήμα αποτελεί δύναμη κι
έσχατη τροχοπέδη της εθελούσιας υποταγής. Εμείς πιστοί στα ιδανικά μας,
δίχως να νερώνουμε στο ελάχιστο το κρασί, τουναντίον προσθέτουμε διαρκώς
κρασί σ'αυτό, είμαστε αφοσιωμένοι στην παράδοση που ποτέ δεν ξεφτίζει,
αλλά μονάχα αναγεννιέται απ'τις στάχτες της.
Σε ένα περιβάλλον τοξικό, σε ένα
περιβάλλον που βρίθει άνανδρων, προτάσσουμε την αλήθεια. Σε έναν κόσμο
ποσοτικών καταμετρήσεων, όπου οι στατιστικές και οι δημοσκοπήσεις
αραιώνουν το νόημα, αφαιρώντας του την ουσία, ως άλλοι φανατικοί
επιμένουμε διαλεκτικά, προσηλωμένοι στον πυρήνα. Επιμένουμε στο 'Μηδείς
αγεωμέτρητος εισίτω μοι την θύρα'του Πλάτωνος, εφαρμόζοντας το στην νέα
σχολή του γένους του ριζοσπαστικού εθνικισμού που λέγεται 'Ανένταχτοι
Μαιάνδριοι Εθνικιστές'. Έχουμε θράσος, το βαθύ γνώρισμα του αναζητητή
της αλήθειας, εκείνου που γνωρίζει εκ του σύνεγγυς όλα τα πράγματα,
εκείνου που τολμά να βουτήξει τα χέρια του βαθιά στη λάσπη προκειμένου
να διδαχθεί απ'αυτήν. Τολμούμε να βουτήξουμε τα χέρια μας στο χώμα, στο
νερό. Με την λάσπη υψώνουμε ναούς αφιερωμένους στην δόξα της
διαπροσωπικής περιπέτειας. Ανυπόληπτοι ιερείς μας δίνουν την ευχή τους
για κατάρα. Και προχωρούμε πιο δυνατοί, πιο σοφοί.
Χαμαιλέοντες, δημοκόποι και γητευτές
κάλπικων συμπερασμάτων αραδιάζουν ψεύδη μέσα απ'το ενδιάμεσο ορθογώνιο
που συμβολίζει την σκλαβιά μας. Κατηγορίες επί κατηγοριών, ψεύδη επί
ψευδών, χαλκεύματα επί χαλκευμάτων, όλα τους μας αφήνουν ανέγγιχτους στη
φθορά του χρόνου. Έχοντας κατέλθει στις πηγές της μαντικής, έχοντας
βαπτιστεί με φωτιά και πάγο, δεν πέφτουμε, τουναντίον ορθώνουμε τις
πύρινες και συνάμα κρύες αλήθειες μας στην κοινωνία του διαχωρισμού.
'Δεν μιλάμε για τη βία. Είναι το εργαλείο μας, η καθημερινή μοίρα μας.
Βία είναι πρώτα απ'όλα οι συνθήκες που μας επιβάλλονται. Η βία που
υπερασπίζεται τις συνθήκες. Σπανιότερα, είναι και η δική μας βία που
τους πετάμε στα μούτρα', έλεγαν οι 'παλιάνθρωποι', οι 'αχρείοι', οι
'τιποτένιοι'στα μάτια της αστικής νομιμοφροσύνης Cangaceiros. Τέτοια
είναι η δική μας βία. Μια βία που πετάμε στα μούτρα των κίβδηλων, των
συλλιστών της αλήθειας, ως το ελάχιστο απ'αυτό που προσήκει.
Πολλάκις έχουμε χαρακτηρίσει την
πατρίδα μας ως ένα πτώμα που το κατασπαράσσουν τα όρνεα. Η πατρίδα μας
πλήττεται από μύριους επιτήδειους και επίδοξους σκυλευτές του πτώματος
της. Η πατρίδα μας μοιάζει με τον Προμηθέα τον οποίον κρατούσαν σφιχτά
δεμένο στο όρος Καύκασος. Ο Προμηθέας ήταν αθάνατος και κάθε βράδυ τα
σπλάχνα του γιατρεύονταν. Όσο ο αετός του Διός του έτρωγε το συκώτι,
τόσο βαστούσε ο Προμηθέας. Έτσι κι η Ελλάδα. Η καρδιά της παραμένει
σκληρή. Η πατρίδα μας αναπαριστάται γλαφυρά από μια εικόνα άσχημων
ερειπίων. Τα ερείπια δεν είναι τίποτα άλλο απ'την εξωτερίκευση του
άμορφου ψυχισμού όσων ψευδώς την συναποτελούν σήμερον. Εξωτερική
εκδήλωση του ψυχικού εκείνου βόρβορου που χαρακτηρίζει την πλειοψηφία.
Τα ερείπια είναι ψυχικά, και έπειτα οτιδήποτε άλλο περιβληματικό. Οι
άνθρωποι αποξενώθηκαν απ'την παράδοσή τους, αντ'αυτού περιχαρακώθηκαν
στον γυάλινο πύργο του εγωισμού τους. Ο αισχρός ατομικισμός υπερίσχυσε
του κοινοτικού συμφέροντος. Απεμπόλησαν οιαδήποτε σύνδεση με τον ομφάλιο
λώρο της ιερής υποχρέωσης της προάσπισης της γης των πατέρων τους. Οι
εξατομικευμένοι απάτριδες πρόταξαν μένος εν ονόματι του ευτελούς
ιδιωτικού συμφέροντός τους. Η αλλοτινή πατρίδα δεν υπάρχει στον θολομένο
λογισμό τους. Γι'αυτούς υπάρχουν η αφαίρεση οιουδήποτε καθήκοντος
βαραίνει το αλαφροΐσκιωτο κοσμοπολίτικο 'είναι'τους, η διαστρωμάτωση των
δικαιωμάτων και των κεκτημένων κλοπιμαίων τους, οι εναλλασσόμενοι
αριθμοί και η πάχνη των ποσοτικών αναπαραστάσεων της ίδιας της ζωής
τους.
Οι απλοί άνθρωποι, οι ασυνείδητοι
αυτοί εγκληματίες της διπλανής πόρτας, διαμαρτύρονται πως προδόθηκαν,
πως εξαπατήθηκαν, πως κάποιοι μέχρι χθές, 'αλήτες, προδότες,
πολιτικοί'γκρέμισαν τις ελπίδες τους, τα όνειρά τους. Ας αξιολογήσουμε
για στερνή φορά, έστω, ποία είναι τα όνειρα, ποίες είναι οι επιθυμίες
τους, ποίες είναι οι ελπίδες που γκρεμίστηκαν και ας πράξουμε το δέον,
τον δικό μας ισολογισμό, την δική μας ποιοτική διαβάθμιση, δηλαδή τι
βαραίνει ποιοτικά στο ζύγι των υποχρεώσεων (ανώφελα καθηκόντα) και των
δικαιωμάτων (αχαλίνωτες ελευθερίες) για εμάς και γι'αυτούς. Οι
κομμουνιστές γνωρίζουν να ξεγλιστρούν μέσα απ'τις λεξιμαγικές προτροπές
τους σε εξέγερση των εξαθλιωμένων, προς ιδίων όφελος, με το σύνθημα της
Α'Διεθνούς που καλεί την πλέμπα σε 'καμία υποχρέωση χωρίς δικαιώματα,
κανένα δικαίωμα χωρίς υποχρεώσεις'. Από ποίους όμως προδόθηκαν, αν όχι
αποκλειστικά από εκείνους που ικανοποιούσαν στο έπακρο την αγυρτεία
τους; Από ποίους εξαπατήθηκαν, αν όχι από εκείνους που ικανοποιούσαν την
φιληδονία τους στον νεοπλουτισμό άνευ κοπώσεως; Από ποίους ισοπεδώθηκαν
οι φρούδες ελπίδες τους, αν όχι από εκείνους που ικανοποιούσαν την
όμορη της ασυδοσίας υστερική φαντασιοπληξία τους; Από ποίους προσμένουν
την ανάτασή τους, από εκείνους που τους οδήγησαν με ποικίλους μανδύες
στον αφανισμό; Οι νεόκοποι τσιρκολάνοι της Δημοκρατίας επιμένουν
ν'αυταπατώνται πως θα κερδίσουν πίσω όσα 'άδικα'έχασαν, ψηφίζοντας εκ
νέου το ένα ή το άλλο κόμμα. Είναι άξιοι της μοίρας τους, καθότι
αποφεύγουν το δίκαιο. Την σύγκρουση με τους τυράννους. Μ'αυτούς τους
αλλοτριωμένους μαζανθρώπους δεν έχουμε να υπερασπιστούμε τίποτα κοινό,
καμία φαρέτρα, κανένα κάστρο. Είναι εθελοτυφλία να προσπαθούμε να
βγάλουμε απ'τον βούρκο όσους επέλεξαν την προδοσία ως τρόπος επιβιώσεώς
τους. Μοναδικό χρέος μας είναι η υπεράσπιση των αγώνων μας, των δικών
μας κάστρων. Πατρίδα μας ο Ριζοσπαστικός Εθνικισμός, ο
Εθνικοσοσιαλισμός. Αυτός τα εμπερικλείει όλα, όλους, όσους χωρούν
σ'αυτόν και όσους περισσεύουν, όσους αξίζουν, όσους δεν αξίζουν.
Ο Ριζοσπαστικός Εθνικισμός είναι η
ολότητα. Το μέτρο, η μεσότητα. Ανάδυση του αριστοτελισμού επιτάσσει
βίαια το τώρα. Τα άκρα ταιριάζουν στους Εβραίους. Τα άκρα υπερασπίζονται
όσοι έχουν πολλά να χάσουν απ'την επικράτηση του μέτρου, της μεσότητος.
Οι δογματικοί μικροαστοί που οδύρονται σαν μωρές παρθένες για το
μερτικό τους ανήκουν στα άκρα. Δεν θα ανήκουν στη φατρία μας. Στη φατρία
μας ανήκουν οι πολεμιστές, όσοι υπερβαίνουν τη ζωή, τον θάνατο. Όσοι
ζουν και πεθαίνουν διαρκώς, αψηφώντας το τώρα. Όσοι θέλουν να ζήσουν για
πάντα, όσοι γνωρίζουν πως θα πεθάνουν και δεν δίνουν δεκάρα γι'αυτό.
Όσοι κόβουν καθηερινά γόρδιους δεσμούς με τον εφήμερο κόσμο, όσοι ζουν
μέσα απ'τους προσωπικούς τους άθλους, όσοι υπερβαίνουν τον εαυτό τους
μέσα απ'τις πολύμορφες μάχες. Σε αυτούς απευθυνόμαστε. Όλοι οι υπόλοιποι
να σαπίσετε. Το ξέρασε απ'την ψυχή του Ελληνισμού που δίνει Μάχες στα
Μαρμαρένια Αλώνια ο Ίων Δραγούμης στο 'Μαρτύρων και Ηρώων Αίμα': 'Είναι
ανοιγμένος τώρα μπροστά στα θολωμένα μάτια σας και στα μυαλά σας τα
σκοτισμένα, ένας δρόμος ζωής και πολέμου. Αν θέλετε, πάρετέ τον. Ειδεμή,
σαπίστε εκεί που είσθε'.
Σύντροφοι, Συντρόφισσες, Συντρόφια,
σήμερα ό,τι διακρίνετε με περισσή θλίψη ν'αργοσβήνει αποκαλώντας το
πατρίδα και το οποίο σας προκαλεί νοσταλγική συμπάθεια (το νεοελληνικό
κράτος δεν είναι η πατρίδα), πρέπει να σπρωχτεί στα πέρατα του γκρεμού,
με το προσήκον ψυχικό σθένος να καταβαραθρωθεί στα τάρταρα της ιστορίας.
Αυτό δεν είναι άλλο απ'του Εβραίου την ψυχή που φωλιάζει στους
μαζανθρώπους. Είναι το μεγάλο φυλετικό έργο που πρέπει να φέρουμε εις
πέρας. Όταν και εφόσον το κτήνος που κρύβεται στο καταβαραθρωμένο κτήνος
ξεψυχίσει, τότε πράγματι θα υπάρξει βάσιμη η οιαδήποτε ελπίδα ότι
θ΄αναστηθούμε. Ως τότε λοιπόν, 'S…O…S…Help me', όπως σιγοψιθύριζε, καθώς
ξεψυχούσε, ο κλινήρης του αριστουργηματικού 'Johnny Got His Gun'...
ΧΩΡΙΣ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ, ΕΛΠΙΔΑ ΚΑΜΙΑ! ΧΩΡΙΣ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΚΑΜΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!
Κεντρική Διοίκηση
