'CARA AL SOL' (Ο ύμνος της Ισπανικής Φάλαγγας)
Κατάφατσα στον Ηλιο, με καινούργιο πουκάμισο
που το κέντησες κόκκινο χτες
θα με βρει ο Χάρος να με πάρει
και δεν θα σε ξαναδω ποτέ μου
Δίπλα στους συντρόφους μου θα βρίσκομαι
που φυλάνε σκοποί κάτω απο τα αστέρια
ατάραχοι και παρόντες
στην κοινη προσπάθεια
Αν σου πουν πως έπεσα
να ξέρεις πως πήγα στο πόστο
που με περιμένει πέρα εκεί
Θα ξαναγυρισουν νικηφόρες οι σημαίες
με το χαρούμενο βήμα της ειρήνης,
και πέντε τριαντάφυλλα θα ΄ναι καρφωμένα
στα βέλη της φαρέτρας μου
Θα ξαναγελάσει η Άνοιξη
που προσμένουν οι Ουρανοί,
η Γη και η Θάλασσα.
Όρθιες οι Φάλαγγες! Εμπρός για τη Νίκη!
Μια καινούργια αυγή ανατέλει στην Ισπανία
Αγωνιστής.
Μια λέξη που ευτελίστηκε έως σημείου σιχασιάς. Μια λέξη που κατάντησε
κόλαφος για την πνευματικότητα και την απαράμιλλη ιπποσύνη που κάποτε
έκανε τα σπαθιά να διψούν για αίμα περισσότερο κι απ'τους κατόχους τους.
Στα τηλεπαράθυρα και στο διαδίκτυο, οι δημιοκράτες και οι αράχνες όλων
των αποχρώσεων του μεταπολιτευτικού γκρίζου εκστομίζουν χωρίς συστολή
και αιδώ, λογιών λογιών μαλαγανιές ο ένας προς τον άλλον, εκεί όπου δεν
συντελείται τίποτα άλλο απ'την διεξαγωγή της διδασκαλίας της ατιμώσεως
και της συμφιλιώσεως με το μπαϊράκι της παραδόσεως στον εκάστοτε εχθρό.
Όλοι αυτοί οι ατροφικοί γυμνοσάλιαγκες που φλερτάρουν με την πολιτική
ανυπαρξία, επικαλούνται ανένδοτους αγωνιστές, τους οποίους η ιστορία δεν
γνώρισε ποτέ και τους ανένδοτους αγώνες που εκείνοι έδωσαν στο
παρελθόν. Απ'όσο δύναται και ο πλέον αδαής να αντιληφθεί, όσα αγκάθινα
στεφάνια κι αν αποθέσουν στα τοτέμ της πολιτικής ανυπαρξίας τους, στις
σεχταριστικές παραλίες του 'tun nichts', όσο περίλαμπρα κι αν τα
στολίσουν, όσο άγιο μύρο κι αν τα ραντίσουν, ολοφάνερα απουσιάζουν οι
ίδιοι από οιαδήποτε εκδήλωση της υπάρξεως που αναπόδραστα σφυρηλατείται
στο αμόνι του αγώνος και μόνον, πουθενά αλλού. Η θρησκευτική
προσήλωση-υποταγή στην αστική ηθική, κατήργησε οιαδήποτε έννοια ηθικής,
κατά τον ίδιο τρόπο με τον οποίο ο Thiemann στο 'Schlageter' (προς τιμήν
του Albert Leo Schlageter των Freikorps) του εξπρεσιονιστή Hanns Johst
ανεφώνησε δεικτικά: 'Όταν ακούω τη λέξη κουλτούρα, απασφαλίζω το
Μπράουνιγκ μου'.
Τι
είναι ο αγωνιστής, ποία η αξία που του προσδίδουμε επί του
συγκεκριμένου και επί του συνόλου στην θεώρησή μας, αποτελεί συνάρτηση
και άμεση απόρροια της αγωνιστικής διαθέσεώς μας. Ο αγωνιστής, το ιδεατό
και συνάμα τόσο πραγματικό υποκείμενο της ζωτικής δράσεως αντλεί την
ιπποσύνη του απ'την φιλοσοφία της τιμής και της δόξας, την έμπνευση
εκείνη η οποία οδηγεί τον Σαμουράι να λαβωθεί αυτοβούλως, διότι δεν
δύναται να παρεκκλίνει στο ελάχιστο απ'τον όρκο του 'να υπηρετεί', τον
Βασιλιά Λεωνίδα να επιλέξει να μην παραδοθεί, αλλά να πολεμήσει μέχρις
εσχάτων μετά των μαχητών του, τον Γρίβα Διγενή να μην υπαναχωρήσει ποτέ,
πολιτευόμενος ή καταθέτοντας τα όπλα, στον αυθεντικό αγώνα για την
λευτεριά, τον Φύρερ να προτιμήσει τον λυρικό αυτοαφανισμό διαβλέποντας
την μαύρη τύχη της πατρίδος του, η έμπνευση που οδηγεί τον συμπαραστάτη
του Γκαίμπελς να ακολουθήσει τον ίδιο στην έσχατη επιλογή, τον
Μαρμαρωμένο Βασιλιά να γίνει φάρος και σημείο αναφοράς για την
αναγέννηση του ελληνισμού. Αυτή η πίστη, η αφοσίωση σ'έναν σκοπό
θ'αποτελεί ες αεί πολιτικό οίακα, με πηδαλιούχο τον αγωνιστή, όπως η
πρύμνη που σκίζει το πέλαγος.Ο αγωνιστής πρωταγωνιστεί σ'ένα
film noir, όπου ό,τι φιλτράρεται απ'τον κινηματογραφικό φακό είναι
'ηθικά ασταθές'. Η θυσία αυτή καθαυτή απορρέουσα απ'τον σκοπό,
νοηματοδοτεί την στάση του υποκειμένου. Το υποκείμενο της δράσεως
μεταρσιώνεται σε φιλοσοφικό υποκείμενο της δράσεως. Εφαλτήριο της
δράσεως του αγωνιστή η απόλαυση του επαναστατικού σκοπού, το ταξείδι
προς την θέωση μέσα απ'τον ριζοσπαστικό αγώνα. Ο αγωνιστής είναι θύτης,
όντας συνδεδεμένος με τον ομφάλιο λώρο, αυτόν του αγώνος. Ο αγωνιστής
είναι ο χρυσοθήρας που ψάχνει αγωνιωδώς για κάποια φιλοσοφικά ψήγματα
χρυσού σ'έναν απέραντο λασπότοπο, είναι ο χωρικός που ψάχνει στους
ορυζώνες. Αναζητεί την δική του φιλοσοφική λίθο. Ο αγωνιστής δεν
υποστηρίζει μηχανικά τον περιβάλλοντα κόσμο, τουναντίον έχει το θράσος
και το θάρρος να σπρώχνει στον γκρεμό, να εκμηδενίζει οτιδήποτε
στερεύει, ξηραίνεται, λιγοστεύει σε ένταση, πάθος, τρέλα, ικμάδα. Όπως ο
ιδεώδης Στρατιώτης του Μετώπου του Ernst Jünger, όντας προτυπικός
Εργάτης, αξιακά Άναρχος, καταπώς μάχεται ο αγωνιστής του ιδανικού. Ο
αγωνιστής που θυσιάζεται προσιδιάζει άριστα στο πρότυπο του Jünger,
καθότι ο ίδιος ο Jünger υπήρξε ένας απ'τους προδρόμους του μαγικού
ρεαλισμού και συνεισέφερε την έννοια του κυρίαρχου ατόμου. Στον αγωνιστή
συναντώνται δημιουργικά η ριζοσπαστική σκέψη-η φιλοσοφία του
υποκειμένου και η επαναστατική δράση-η φιλοσοφία πραγματωμένη.
Η
σημερινή κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στον ελλαδικό χώρο χρήζει
πολλαπλής ερμηνείας. Δεν ομιλούμε περί συνθέσεως των μορφωμάτων.
Ομιλούμε περί απαρεγκλίτου συντριβής των κάθε λογής μορφωμάτων που
καταδίκασαν μια ολόκληρη κοινωνία στο τέλμα, την ανοησία, την ακρισία,
την ενοχή-συνενοχή, την συναίνεση στο αίσχος του καιρού μας και την
αδυναμία απαγκιστρώσεως απ'τα δεσμά που την κρατούν υποταγμένη. Ο
ριζοσπάστης εθνικιστής οφείλει να σκέπτεται κατά το γιουνγκερικό πρότυπο
και να δρα κατά τα ιακωβινικά πρότυπα. Οφείλει να εναντιώνεται στα
μορφώματα απ'όπου κι αν αυτά προέρχονται. Όσα τα μορφώματα, άλλο τόσο
και οι υποχρεώσεις μας για την συντριβή τους. Όπως σημειώνει ο
επικίνδυνος νους Carl Schmitt, “ο αντάρτης έχει έναν εχθρό και
'διακινδυνεύει'κάτι τελείως διαφορετικό απ'ό,τι αυτός που διασπά τον
αποκλεισμό και ο λαθρέμπορος. Δε διακινδυνεύει μόνο τη ζωή του, όπως
κάθε τακτικός, μάχιμος στρατιώτης. Ξέρει και επαφίεται στο ότι ο εχθρός
τον θέτει εκτός δικαίου, νόμου και τιμής”. Το μεγαλύτερο 'κακό'που
μπορεί να μας προκαλέσει ο εχθρός είναι να μας θέσει 'εκτός δικαίου,
νόμου και τιμής', σύμφωνα με την σκέψη του Schmitt. Σχήμα οξύμωρο,
καθότι έχουμε θέσει τόσο την σκέψη όσο και την δράση μας υπεράνω, δηλαδή
εναντίον του 'δικαίου, του νόμου και της τιμής', καταπώς αυτά ορίζονται
απ'τον εχθρό και με τα οποία αυτός αποτιμά τις δυνάμεις των πολέμιών
του. Απ'την στιγμή που αναγνωριζόμαστε ως φυσικοί πολέμιοί του,
αυτομάτως μας καθιστά αυθεντικούς στον κόσμο της πλαστότητάς του, του
άδικου status του, της ελαφρότητας των νόμων του, της απουσίας
οιασδήποτε σταθεράς ή τιμής, από μέρους του.
Ο
αγωνιστής βρίσκεται αντιμέτωπος μ'ένα 'ανίκητο'συνονθύλευμα ηλιθίων και
δειλών. Αμφότεροι οι ηλίθιοι και οι δειλοί προέρχονται απ'τα ποικίλα
μορφώματα που κυριαρχούν στην σημερινή κοινωνία. Αυτό το οποίο ωθει τον
αγωνιστή να πάρει την ευθύνη της πράξεως και να ξεχυθεί μετωπικά, με
λύσσα και συνείδηση, σαν πεινασμένος λύκος, στη μάχη του ενάντια στον
κυκεώνα της αποχαυνώσεως είναι η τρέλα, η υπέρβαση των κανόνων, το
πνεύμα που δεν δαμάζεται ποτέ και κάτω από οιαδήποτε κοινωνική σύμβαση, η
δυνατότητα στην απόλυτη εχθρότητα, το πείσμα, η αδιαφορία για τις
συνέπειες. Ο αγωνιστής γνωρίζει πως θα αντιμετωπιστεί ως κοινός
εγκληματίας από εκείνους που αντιμάχεται. Το φίδι το σκοτώνεις όταν το
χτυπάς καίρια-τελειωτικά στο κεφάλι κι όχι σε οποιοδήποτε άλλο μέρος
του. Νικάς, όταν δίνεις την χαριστική βολή στον εκάστοτε εχθρό, όταν δεν
δείχνεις τον παραμικρό οίκτο για την όποια 'καλή και κακή'πλευρά του,
για το είδωλο με το οποίο διαιωνίζει την απατεωνίστικη φύση του. Κρίσιμη
μάζα ορίζεται το μικρότερο ποσό του σχάσιμου υλικού που απαιτείται για
μια διαρκή πυρηνική αλυσιδωτή αντίδραση. Η κρίσιμη μάζα του σχάσιμου
υλικού εξαρτάται απ'τις πυρηνικές ιδιότητες, (συγκεκριμένα, την διατομή
της πυρηνικής σχάσης), την πυκνότητα, το σχήμα του, τον εμπλουτισμό, την
καθαρότητά του, την θερμοκρασία του, τα περίχωρά της. Επεκτείνουμε τον
ορισμό στον κρίσιμο άνθρωπο που αποτελεί την μαγιά της ιστορίας. Ο
κρίσιμος άνθρωπος προκαλεί με την στάση του.Ο
ριζοσπάστης εθνικιστής ως κρίσιμος άνθρωπος προκαλεί με την όλη
δραστηριότητά του. Κάθε χειρονομία του αποτελεί και μια πρόκληση
εναντίον της καθεστηκυίας τάξεως. Η στάση του είναι ένας πόλεμος κατά
πάντων. Ο Καζαντζάκης στις 'Αδερφοφάδες'του, αναφέρει ότι: 'Ερχόμαστε
απο μία σκοτεινή άβυσσο. Καταλήγουμε σε μία σκοτεινή άβυσσο. Το
μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή. Ευθύς ως γεννηθούμε, αρχίζει και η
επιστροφή, ταυτόχρονα το ξεκίνημα και ο γυρισμός. Κάθε στιγμή
πεθαίνουμε. Γι'αυτό πολλοί διαλάλησαν. Σκοπός της εφήμερης ζωής είναι η
αθανασία'. Πράγματι, γι'αυτό επιλάξαμε να πολεμήσουμε άνευ όρων, διότι
δεν διακρίνουμε ένα κοντινό αύριο για το οποίο αξίζει κανείς μονάχα να
πολεμήσει, τουναντίον πιστεύουμε σ'ένα διαρκές τώρα με ατέρμονη
προέκταση στο οποίο και για το οποίο αξίζει πάνω από κάθε τι να
πολεμήσει, να ζήσει και να πεθάνει κανείς. Ο ριζοσπάστης εθνικιστής
είναι το ενδιάμεσο της ηρωικής στάσεως ζωής. Μιας στάσεως αγώνος με
πολλά σκοτεινά σημεία, άγνωστα και απάτητα μονοπάτια. Οι αγώνες απαιτούν
θυσίες και οι θυσίες είναι ο κίνδυνος, η λατρεία του Risiko. Η
παρακινδυνευμένη στάση ζωής. Riskant. Είμαστε η γενιά της ταυτότητας, η
γενιά που έζησε και θα πεθάνει για την Ελλάδα. Τολμηρή επέκταση της ηρωολατρείας στην καθημερινή ζωή είναι αυτό που επιτάσει η στάση του ριζοσπάστη εθνικιστή.
