Στις αρχές της νέας χιλιετίας η παγκοσμιοποίηση ήτο αυτή που τάραξε τα λιμνάζοντα ύδατα της μεταπολεμικής κανονικότητας τόσο των δυτικών 'φιλελεύθερων'δημοκρατιών όσο των ανατολικών 'βάρβαρων'ολοκληρωτισμών.
Οι παγκοσμιοποιητές της ανθρώπινης εκμεταλλεύσεως αποφάσισαν να τραβήξουν μία οριογραμμή ανάμεσα στον παλαιό και τον νέο κόσμο. Αν το σχέδιό τους θα προσκρούσει στον ύφαλο των εθνικών πολιτισμών και θα βυθιστεί στα άπατα της ιστορικής λήθης, αυτό είναι κάτι που μέλλει ν'αποδειχθεί στο εγγύς μέλλον. Η παγκοσμιοποίηση δεν ολοκληρώθηκε, τουναντίον γνωρίζει κάποιες φάσεις. Μία απ'τις φάσεις της οποίας ζούμε επί του παρόντος και αυτή αφορά τις πρώτες συνέπειες της βίαιης μείξης των λαών της οικουμένης που καλούνται να ενσωματωθούν σε μία πραγματικότητα πρωτόγνωρη, κοινώς σ'έναν νέο κόσμο, ωστόσο αρκετά διαφορετικό απ'ότι τον φαντάζονταν ή τους κληροδοτήθηκε διαμέσου της παραδόσεως. Οι εραστές της ιστορίας διείδαν έγκαιρα πως το 'νέο'το οποίο, το οποίο τύποις αντιτάσσεται στο 'παλαιό', δεν είναι τίποτα άλλο από μία στιγμή του. Τα γεγονότα επαναλαμβάνονται κατά τέτοιο τρόπο, ώστε δεν είναι απίθανο να ζήσουμε καταστάσεις που στον παρόντα χρόνο μας ομοιάζουν 'ξεπερασμένες'και 'τετελεσμένες'. Η ιστορία έχει αποδείξει πως οιοασδήποτε αμφισβήτησε ή χειρότερα πήγε κόντρα στην νομοτέλεια, ζημιώθηκε οικτρά απ'τις εξελίξεις. Οι δικαιολογημένα απροετοίμαστες γι'αυτή την τροπή της παγκοσμιοποιήσεως κοινωνίες, εισήχθησαν σ'ένα ορμητικό κανάλι επικίνδυνων ανακατατάξεων στο εσωτερικό τους, έχοντας απολέσει τα αντανακλαστικά τους, μ'αποτέλεσμα να ακολουθήσουν την ροή του ορμητικού χείμαρου της μείξης των λαών και να υποχρεωθούν σ'ένα βίαιο κοπάνημα στο χωνευτήρι των εθνών.
Η πολυπολιτισμικότητα αποτελεί μία ποιοτική φάση της παγκοσμιοποίησης, παρά ποσοτική. Η ζημία που προκαλείται απ'τα κύματα των έγχρωμων εποίκων στην Ευρώπη, αποτιμάται ποιοτικώς παρά ποσοτικώς. Ο κοινός νους αντιλαμβάνεται την αριθμητική παρουσία των εποίκων, ωστόσο του διαφεύγει η σημασία της παρουσίας τους. Τα μεγάλα μεταναστευτικά κύματα και η μείξη έχουν επιτευχθεί σε μεγάλο βαθμό. Οι συγκρούσεις, ως άμεσο αποτέλεσμα της επαφής του 'πολιτισμένου'με τον 'απολίτιστο', του εκφυλισμένου με τον άνθρωπο της παράδοσης, λαμβάνουν χώρα σε κάθε ήπειρο. Η Ευρώπη, όντας το πνευματικό λίκνο της Λευκής φυλής, ήτο που υπέστη την μεγαλύτερη πολιτισμική καθίζηση, δεδομένου ότι υποχρεώθηκε ν'απορροφήσει τις ορδές των 'απολίτιστων'έγχρωμων, εν πολλοίς αλλόθρησκων μεταναστών, οι οποίοι αδυνατούν να αφομοιωθούν απ'τον 'πολιτισμό'. Άλλοι εικάζουν πως αποτελεί την τελική φάση της, άλλοι πάλι όχι. Το μόνο σίγουρο είναι πως έχουμε αρκετό δρόμο μπροστά μας, έως ότου γνωρίσουμε τον θαυμαστό νέο κόσμο και το άνοιγμα ή το κλείσιμο των πυλών της νέας αντίληψης.
Το πείραμα, διότι περί ενός επικίνδυνου πειράματος πρόκειται, της μείξης των Λευκών Ευρωπαίων και των τριτοκοσμικών μεταναστών, ώστε να ζήσουν κάτω απ'τις ίδιες συνθήκες καπιταλιστικής καταπίεσης, έφερε στην επιφάνεια τα οξύτατα προβλήματα που απορρέουν της ολέθριας επιλογής των πεφωτισμένων παγκοσμιοποιητών. Οι αλλοτριωμένοι Δυτικοί στέκουν απλοί παρατηρητές του φαινομένου. Απλώς παρατηρούν τους τριτοσκομικούς μετανάστες να καταφθάνουν στις πατρίδες τους. Αυτό συμβαίνει σε δεύτερο χρόνο, διότι σε πρώτο χρόνο απλώς παρατηρούν τους ηγέτες τους να παίζουν μπάλα ανενόχλητοι σ'ένα άδειο γήπεδο. Αποχαυνωμένοι σ'αίσχιστο βαθμό απ'τον εκφυλισμένο τρόπο ζωής που ακολουθούν κατά τα πρότυπα του 'American dream' (ή nightmare), αδυνατούν να ασκήσουν την οιαδήποτε επιρροή ή πίεση στις κυβερνήσεις τους, πόσο μάλλον ν'ανατρέψουν την πολιτική που αυτές ακολουθούν. Οι εξαθλιωμένοι μετανάστες πέφτουν θύματα των δουλεμπόρων και των επιτήδειων προοδευτικών που καρπώνονται τεράστια οικονομικά οφέλη απ'την διαρκή μετακίνησή τους. Η παγκοσμιοποίηση προϋποθέτει την ελεύθερη μετακίνηση των ανθρώπων στο παγκόσμιο χωριό. Είναι δεδομένο πως το trafficking δεν θα σταματήσει ποτέ. Η παγκοσμιοποίηση είναι μία άλλη διαρκής επανάσταση. Αποτελεί την κορύφωση της επαναστάσεως της μεταναστεύσεως. Οι προοδευτικοί έχουν γραμμένο τον Καρλ Μαρξ στα παλαιότερα των υποδυμάτων τους, καθώς υποστηρίζουν την εισαγωγή μεταναστών και την εθνολογική αλλοίωση των λαών. Οι Μαρξιστές, η υλιστική αυτή γάγγραινα της Ευρώπης, εξαπατούν πως αποτελούν μία πνευματική αναγέννηση. Αποκρύπτουν ότι επικάθησαν ως τύραννοι επί του τραχήλου της και δεν λένε να ξεκουμπιστούν. Θα σηκωθούν 'αν δεν τους τραβήξουν το αυτί'οι εναπομείναντες υπερήφανοι Λευκοί της Ευρώπης; Θα ξεκουμπιστούν απ'τις πατρίδες μας αν δεν προσδιορίσουμε πρώτα τον κυριότερο εχθρό μας, τον υποκινητή της ίδιας της παγκοσμιοποιήσεως, τους υποκινητές της υπολογισμένης αλλοίωσης των εθνών;
Το περίφημο άνοιγμα των συνόρων, στον βαθμό που αυτό μπορεί να επιτευχθεί ως καίρια φάση της παγκοσμιοποίησης, ισοδυναμεί με το τράβηγμα της περόνης. Η πιθανότητα ν'αποτολμήσουν κάτι τέτοιο αρκεί ώστε να προκαλέσει την παγκόσμια έκρηξη. Μολονότι οι μετανάστες ταξιδεύουν μέρες και νύχτες κουρασμένοι, πεινασμένοι, φτωχοί και απελπισμένοι, στο πλαίσιο του μύθου ότι 'αναζητούν μία καλύτερη μοίρα'ή ότι είναι 'πολιτικοί πρόσφυγες που αναζητούν μία καλύτερη τύχη'ή ότι ευθύνονται οι 'ανθρωπιστικές επεμβάσεις της Δύσης'για την μαζική έξοδο των μεταναστών, δεν μπορούμε να παραμερίσουμε το ότι ως άποικοι εισβάλλουν στις πατρίδες μας. Ο ανθρωπισμός αρχίζει και σταματάει εκεί που δέχεται χτυπήματα κάτω απ'τη μέση η παραδοσιακή κοινωνία. Οι απόκληροι που παριστάνουν τους εκδιωχθέντες απ'τις πατρίδες τους εξαιτίας των εμφύλιων και μη πολέμων, αποκρύπτουν πως δεν έχουν το παραμικρό οικονομικό κίνητρο ώστε να εγκατασταθούν στην Ευρώπη. Αν έρχονταν προκειμένου να εργασθούν και να συγκεντρώσουν χρήματα, τα οποία επιστρέφοντας στις πατρίδες τους, αυτό θα τους επέτρεπε να ζήσουν με αξιοπρέπεια, θα είχε μία δόση λογικής. Στην περίπτωσή μας οι άποικοι εισβάλλουν στο κορμό των πατρίδων, λαθροβιούν παρασιτικά, στην συντριπτική πλειοψηφία τους επιβιώνουν χάριν της εμπλοκής τους σε παράνομες δραστηριότητες και φυσικά σε πολύ μικρότερη αναλογία επειδή εργάζονται, ενώ δεν επιθυμούν να ενσωματωθούν (αλάνθαστο το ένστικτό επιβίωσης που τους οδηγεί και αν μη τι άλλο επιβεβαιώνει ότι οι φυλές οφείλουν να ζουν στον φυσικό τους χώρο, ξέχωρα η μία απ'την άλλη, ούτως ώστε να διατηρήσει η καθεμία την αυτοτέλεια της). Το αν αντιμετωπίζονται ως κοινωνικά υποπροϊόντα ή ως ιζήματα του καπιταλισμού, ελάχιστη διαφορά έχει. Κουβαλώντας μονάχα τα ρούχα τους (τα μόνα τους υπάρχοντα) στις πλάτες τους, στιβάζονται σε μικρά αλιευτικά σκάφη που δεν πληρούν καμία συνθήκη ασφαλείας, γεμάτα με 300 ή περισσότερα άτομα, όλοι τους 'αναζητώντας καταφύγιο και μία καλύτερη ζωή'απ'ότι στις πατρίδες τους.
Οι μπολσεβίκοι των διαφόρων αποκομμάτων του ευρωπαϊκού ραγιαδισμού εκφράζουν συχνά την ανησυχία τους για τα καταπατημένα ανθρώπινα δικαιώματα των μεταναστών, δίχως να μέμφονται τους λαθρέμπορους, δίχως να στηλιτεύουν ό,τι συνεπάγεται η ασυδοσία κυκλοφορίας των πάσης φύσεως εμπορευμάτων για τις κοινωνίες. Η φαινομενικά ελευθεριακή κουλτούρα τους αποτελεί την άλλη όψη του νομίσματος της ελεύθερης αγοράς. Δηλαδή: Ελεύθερη μετακίνηση εμπορευμάτων. Ως εμπορεύματα λογίζονται οι μετανάστες, καθώς το μοναδικό που ενδιαφέρει τους λαθρέμπορους είναι τα υπέρογκα ποσά για την μετακίνησή τους, ούτε καν αν θα καταφέρουν να φθάσουν σώοι στον προορισμό τους. Και μόνο που προσδιορίζουμε την λαθρομετανάστευση ή τον εποικισμό επί το ορθότερον με όρους εμπορίου, τούτου λογίζεται ως μία δραστηριότητα που συνάδει των νόμων που διέπουν οποιαδήποτε εμπορική δραστηριότητα που ξεπερνάει τα σύνορα μίας χώρας και επεκτείνεται σ'ολόκληρο τον κόσμο. Τους τελευταίους μήνες βρίσκεται στο επίκεντρο τέτοιων 'τραγωδιών'η Λαμπεντούζα (Lampedusa), ή κατά τους Έλληνες ναυτικούς 'Λαμπηδούσα'που είναι ένα ιταλικό νησί που βρίσκεται μεταξύ της Σικελίας και των ακτών της Τυνησίας. Ως πελαγονήσι υπήρξε απ'την αρχαιότητα ένας σταθμός ανεφοδιασμού των ναυτικών λαών, όπως των αρχαίων Ελλήνων, των Ρωμαίων και αργότερα των Αράβων. Λόγω των επιδρομών των Βερβέρων η νήσος ερημώθηκε. Απ'τις αρχές του 2011, περισσότεροι από 26.000 μετανάστες απ'την Βόρειο Αφρική κατέφθασαν στην Λαμπεντούζα, τριπλασιάζοντας τον πληθυσμό της. Φυσικώς, οι τοπικές αρχές υποχρεώθηκαν να λάβουν έκτακτα μέτρα για να περιορίσουν τον εποικισμό της νήσου. Οι κάτοικοι ανήρτησαν πινακίδες και συγκρότησαν μπλόκα στην προσπάθειά τους να σταματήσουν τις νέες αφίξεις εποίκων που άγγιξαν κάποιες φορές τους 1.000 και πλέον ημερησίως. Εκείνοι που απελάθηκαν διαμαρτυρήθηκαν για την αντιμετώπιση από μέρους των Ιταλών αφ ης αφίχθησαν.
Η τυπική διαδικασία προώθησης που ακολουθείται περιλαμβάνει να μεταφερθούν στην ηπειρωτική Ιταλία, όπου σε κάποιους εξ αυτών χορηγούνται προσωρινές θεωρήσεις παραμονής και εισιτήρια επιβατικής αμαξοστοιχίας που η αξία τους ανέρχεται στα 150 Ευρώ. Με τα έγγραφα αυτά στα χέρια τους οι λαθροέποικοι μπορούν εν συνεχεία να μετακινηθούν ελεύθερα στα υπόλοιπα έθνη εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία έχει ανοικτά σύνορα απ'το 1985 (βάσει Συνθήκης Σέγκεν) στο πλαίσιο ενός ιδιότυπου καθεστώτος ελεύθερης κυκλοφορίας στις χώρες μέλη της. Σε πολλούς μετανάστες χορηγείται άδεια προσωρινής παραμονής που ισχύει για έναν συγκεκριμένο προορισμό. Ένας μεγάλος αριθμός αυτών ταξιδεύουν με κατεύθυνση τη Γαλλία, όπου και επανενώνονται με την οικογένεια ή τους φίλους τους που ήδη ζουν εκεί. Αυτή η διαδικασία επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά. Μεγάλες θύλακες των μεταναστών αποτελούν υπαρκτή εφιαλτική πραγματικότητα για την Ευρώπη, καθώς απαντώνται σχεδόν σε κάθε μεγάλη ευρωπαϊκή πόλη. Αυτές οι εθνοτικές γειτονιές (ghetto) έχουν τη δική τους κουλτούρα, τη γλώσσα, και συχνά τους δικούς τους κανόνες που έρχονται σε σύγκρουση με τους κανόνες της παραδοσιακής-μη μιγαδικής κοινωνίας. Αυτή η κατάσταση επικρατεί στο Λονδίνο, στο Παρίσι, στο Βερολίνο, στη Ρώμη, στο Άμστερνταμ, στη Στοκχόλμη, στις Βρυξέλλες και στο Όσλο, όπου οι μετανάστες αποτελούν ένα σημαντικό μέρος του πληθυσμού και συχνά αυτό οδηγεί σε φυλετικές ταραχές. Για μεγάλο χρονικό διάστημα, η παρουσία τους κρινόταν με κριτήριο την ανεκτικότητα, ακόμη δεν έλειπαν οι περιπτώσεις στις οποίες οι κοινωνίες εξέφραζαν την ικανοποίησή τους για την ειρηνική συνύπαρξη, υπό την έννοια της κατάκτησης αυτού του στόχου, ακολουθώντας το πρότυπο χωνευτήρι που προωθείται και καθαγιάζεται στις δημοκρατικές κοινωνίες.
Η εξύψωση της ανεκτικότητας, της διαφορετικότητας, του 'black is beautiful', έδωσαν τη θέση τους στην πολυπολιτισμικότητα, οπόταν ξεχωριστές κουλτούρες συνυπάρχουν, δίχως να εξετάζεται το αν είναι εφικτό να συνυπάρξουν αρμονικά ή μη, δίπλα-δίπλα μέσα σ'ένα έθνος ή αν βλάπτουν το εκάστοτε έθνος. Ο χρόνος έχει δείξει, ωστόσο, ότι πολλοί μετανάστες δεν έχουν αφομοιωθεί απ'τον δυτικό ευρωπαϊκό πολιτισμό, μ'αποτέλεσμα να απειλείται η υπόσταση της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ενώσεως. Στην κρίσιμη αυτή φάση της πορείας της παγκοσμιοποιήσεως που ονομάζεται πολυπολιτισμικότητα, ορισμένοι διερωτώνται 'τι είναι αυτό που έχει μπλοκάρει την πολυπολιτισμικότητα απ'το να είναι επιτυχής, αν όχι η ίδια η φύση';
...συνεχίζεται!
