ΑΣΤΙΚΗ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ

Η κυριαρχία του αστισμού πάνω στον αστικό χρόνο και το αστικό περιβάλλον είναι ολοκληρωτική. Ο αστικός χρόνος κατανέμεται κατά την επιθυμία του συστήματος και ρέει υπέρ αυτού και σε βάρος αυτών που υποτάσσονται στην ροή του. Οι άνθρωποι λειτουργούν βάσει ενός μηχανικού προγράμματος που τους έχει επιβληθεί από μια απρόσιτη κι αόρατη σε εκείνους αρχή, υποτάσσονται χωρίς να ρωτηθούν αν συναινούν σ’ αυτό και δεν μπορούν να παρέμβουν στην ακατάπαυστη ροή του χρόνου και τις ποικίλες νόρμες μέσα σ’ αυτόν. Οι νοοτροπίες, οι συνήθειες, οι συμπεριφορές, οι ασχολίες απορρέουν από την ηθική του αστικού χρόνου που επιβάλλει το σύστημα μέσα από την πολιτική καταπίεση. Ο αστισμός αυτός καθαυτός γίνεται η κοφτερή λεπίδα που τρεμοπαίζει νυχθημερόν πάνω από τα κεφάλια των υπηκόων, απειλώντας τους με την αποστέρηση της συμβατικής ροής του χρόνου. Η αβεβαιότητα γίνεται ο μεγαλύτερος φόβος. Ο αστικός χρόνος κλέβει τη ζωή, όπως το θέαμα το πραγματικό βίωμα.

Η κατανομή του αστικού χρόνου απαντάται σε όλες τις πτυχές της κοινωνίας. Στον πολιτικό χρόνο, όλοι και όλα ακολουθούν ένα προδιαγεγραμμένο σχέδιο, ένα πρόγραμμα που αποκλείει την περίπτωση της αστάθμητης εκτροπής της κανονικότητας της ροής του χρόνου. Την επανάσταση. Την κατάσταση όπου δεν εγγυάται κανείς τίποτα και σε κανέναν. Είναι η κατάσταση όπου ο χρόνος βιώνεται ατελείωτα και οι άνθρωποι βιώνουν γνήσια τον συμπαντικό χρόνο. Οι επαναστάτες διαφέρουν από το αστικό περιβάλλον επειδή δεν αποδέχονται την κανονικότητα και την επιβεβλημένη ροή του αστικού χρόνου και επιλέγουν να δράσουν κόντρα στο χρόνο και την ομαλή ροή του. Δημιουργούν μια παράλληλη πραγματικότητα, μια παράλληλη ζωή σε σχέση με την κλεμμένη στην οποία αρκούνται οι υποταγμένοι.

Συστημικοί και “αντι”-συστημικοί βρίσκονται σε αγαστή συνεργασία μεταξύ τους, όπου οι μεν υπάρχουν για να εξυπηρετούν τους δε και αντίστροφα, δίχως αμφότεροι να αναγνωρίζουν ότι αυτό συμβαίνει και ότι είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος που αντιπαλεύουν φαινομενικά, διαιρώντας επιπρόσθετα τις μάζες κατά τον ίδιο τρόπο. Σύντροφε Εθνικιστή-Εθνικοσοσιαλιστή, μην ξεγελιέσαι από τις αστικές απάτες και κυρίως μην πέφτεις θύμα των άθλιων αστικών ιδεολογημάτων και της ατελείωτης κλάψας των “υπερεπαναστατών” του γλυκού νερού. Ένας δρόμος υπάρχει. Αυτός του αγώνα. Ο δρόμος ενός αγώνα ασυμβίβαστου, εξελισσόμενου, στρατηγικού σχεδιασμού και δημιουργού επαναστατικής συνείδησης.


Μην φοβάσαι να πεθάνεις. Μην φοβάσαι να χάσεις τις αναμνήσεις σου. Μην φοβάσαι να χάσεις ό,τι κι νιώθεις ότι έχεις στον εφήμερο κόσμο που ζεις. Κάτω από τις μάσκες μας έχουμε τα όνειρα μας. Μην φοβάσαι επειδή η μάχη είναι άνιση. Μην φοβάσαι να βρεθείς στο μεταίχμιο δύο κόσμων. Κάνε το βήμα και πέρνα στην όχθη που δεν έχει γυρισμό. Ώθησε τον εαυτό σου στην έσχατη επιλογή. Στην επανάσταση…