ΠΑΤΡΙΔΑ Ή ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ; (12/26/13)

Η καταβαράθρωση των πνευματικών αξιών καλά κρατεί στην προαιώνια ελληνική γη. Τα τοκογλυφικά Μνημόνια εδραιώνονται αργά αλλά σταθερά ως ο νέος επίχρυσος κανών υποταγής στους Δημοκράτες και τους κόλακές τους. Η ψωροπερήφανη ‘αυτάρκεια’ του προ πολλού ηττημένου Νεοέλληνα δίνει τα σκήπτρα σε μια επιβίωση β’ ή γ’ διαλογής και ο στασιωτικός κατήφορος της Δημοκρατίας δεν έχει τελειωμό. Προς στιγμήν και μόνον επικράτησαν οι αρνητές της Πόλεως, οι αναπληρωματικοί προδότες όσων την είχαν από τα πριν απεμπολήσει. Αμφότεροι ασχημονούν έναντι αυτής και πρόσκαιρα επικράτησαν έναντι των Πατρώων φίλων της. Οι εκμαυλισμένοι ιδιώτες της εκχώρησαν την Πολιτεία στους φαυλεπίφαυλους επικαρπωτές της. Οι εκλεγμένοι πολιτικάντηδες της Δημοκρατίας παρέδωσαν εις γνώσιν του ‘άμοιρου ελληνικού λαού’ Γη και Ύδωρ στον δολερό εχθρό. Οι ψυχές των ασυνείδητων που αποτελούν αυτό το ποικιλόχρωμο κοπάδι αμνοεριφίων που ονομάζεται ‘ελληνικός λαός’ εξαγοράστηκαν για ακόμα μια φορά από τον δαιμονικό πιστωτή Καπιταλισμό. Η ασύμμετρη λογική της θλιβερής μάζας που καλείται ‘λαός’ (εξ ου και η αμφισημία με το ξερασμένο από την πολιτική ιστορία τηλεπτώμα ΛΑ.Ο.Σ.) βαφτίζει ελευθερωτή οιονδήποτε βαστάει σακούλια με χρυσά φλουριά.

Η δυσχερής αυτή κατάσταση που βιώνει, στην πραγματικότητα επί πολλές δεκαετίες, ο λαός μας, εξώθησε τον λεγόμενο ‘εθνικιστικό ή πατριωτικό χώρο’ να προσχωρήσει σε πάσης φύσεως υπαναχωρήσεις-εκπτώσεις, τουλάχιστον πασίδηλα σε επίπεδο ιδεολογίας και πολιτικής τακτικής. Το ονομάζουν πολιτική προσαρμοστικότητας στις ανάγκες των καιρών. Εμείς το ονομάζουμε ολίγον τι άκομψα για τα γούστα τους, πολιτική τραμπάλα.

Για τους Ριζοσπάστες Εθνικιστές η επαναστατική εθνικιστική ιδεολογία δεν είναι σημαία ευκαιρίας που πωλείται κατά το δοκούν στο πανέρι ή στο παζάρι. Δεν συντασσόμαστε και δεν συμπαρατασσόμαστε με την προαναφερθείσα τακτική, ανεξάρτητα από ποιόν χώρο προέρχεται ή εκπορεύεται. Η αταβιστική τάση της κοινωνίας ν’ αρέσκεται στο Οθωμανικό μαστίγιο της υποτέλειας χρήζει οπωσδήποτε πολυεπίπεδης ερμηνείας. Η αγελαία παραπαίουσα κοινωνία έσυρε τον ανωτέρω ‘χώρο’ κυριολεκτικά ξοπίσω της, με αποτέλεσμα εκείνος από αφέλεια-ιδιοτέλεια να εκποιήσει επανειλημμένως αξίες, ενίοτε στο όνομα των τρισκατάρατων ψήφων, ενώ άλλοτε αποβλέποντας στην απόσπαση της ελάχιστης συμπάθειας από την τρύπια δεξαμενή που λέγεται ‘ελληνικός λαός’. Στ’ αλήθεια, ο ‘ελληνικός λαός’ διαθέτει κάποια ιδεολογία ή μήπως η μοναδική ‘ιδεολογία’ στην οποία γνέφει καταφατικά είναι η ‘φιλαργυρία’;

Για τον απλούστατο λόγο ότι η κακεντρέχεια κινείται με μεγαλύτερη ταχύτητα από την ιδεολογική ωριμότητα-καθαρότητα, ας βαστήξουμε προς στιγμήν τα χαλινάρια του καλπάζοντος-αιθεροβάμονος νου απ’ το να εξάγει συμπεράσματα. Ξεκαθαρίζουμε πως δεν αναφερόμαστε στη Χρυσή Αυγή ή στο Εθνικό Μέτωπο ή στις δεκάδες άλλες κινήσεις οι οποίες αποφαίνονται-στον ελλαδικό χώρο-πως είναι πατριωτικές, καθεμία εξ αυτών εκκινώντας από μια διαφορετική ιδεολογική αφετηρία. Για τους Ριζοσπάστες Εθνικιστές υπάρχει μονάχα μια οδός: Η λεωφόρος της Αληθούς Πολιτικής. Της αληθούς πολιτικής που δεν εξαρτάται από συνέπειες και ωφελιμιστικές ποσοτικές καταμετρήσεις. Η λεωφόρος της αληθούς πολιτικής που παραδίδει άνευ ανταλλάγματος μαθήματα πολιτικών μαχών με γνώμονα την επαναστατική εθνικιστική προοπτική. Έχοντας για πολιτική πυξίδα της τον Ριζοσπαστικό Εθνικισμό που καθορίζει εκ νέου την πολιτική ατζέντα, τον Ριζοσπαστικό Εθνικισμό που δεν ετεροκαθορίζεται από τίποτα και από κανέναν, τον Ριζοσπαστικό Εθνικισμό που δεν συναλλάσσεται.

Όσο και αν το αποτέλεσμα της επί τα βελτίω πάντοτε κριτικής μας είναι να χαλάσουμε την σούπα των πολλών, ουδείς μπορεί ν ‘αρνηθεί πως η λέξη Επανάσταση στην Ελλάδα των Μνημονίων ακούστηκε για τελευταία φορά λίγο πριν τις τελευταίες Εθνικές εκλογές. Έκτοτε, ουδέποτε ακούσαμε από κάποιον πολιτικό φορέα (πλην ελαχίστων περιπτώσεων που δεν έχουν ανάγκη την μνεία μας, τουναντίον επιμένουν να θρέφονται αυτόφωτοι με επαναστατικές πράξεις) την λέξη ταύτη ή κάποια συγγενική ανατρεπτική. Έκτοτε, γίναμε μάρτυρες ενός άπατου σουρσίματος στην χλιαρή δημοκρατική πολιτική του συρμού της κοινοβουλευτικής δικτατορίας, ενώ από το σύνολο των πολιτικών φορέων αυτό το οποίο προτάθηκε ως η μοναδική ‘λογική’ προοπτική για τον απεγκλωβισμό της Ελλάδος και των Ελλήνων πολιτών από την δουλεία του τόκου, δεν είναι άλλο από την μεταρρύθμιση του δημοκρατικού εκτρώματος.

Μα καλά, δίκαια αναρωτάται κανείς: Η προοπτική μιας Εθνικής Επανάστασης που να παράγει αυτή καθαυτή Δίκαιο δεν έχει την παραμικρή θέση στο λεξιλόγιο καμίας πολιτικής δύναμης; Η Δημοκρατία με το ισχνό πολιτικό-ιδεολογικό οπλοστάσιό της κατάφερε να εκπορθήσει, να εξακοντίσει, να ξεριζώσει σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα ένα τέτοιο, πέρα για πέρα δίκαιο, συναίσθημα από την συνείδηση των υπόδουλων Ελλήνων; Ή μήπως ο ‘ελληνικός λαός’ αποτελείται από ένα συνονθύλευμα δούλων μέχρι το μεδούλι που δεν επιθυμούν καθοιονδήποτε επίμοχθο τρόπο να απολέσει τα πλασματικά κεκτημένα του; Μήπως δεν πρέπει να λογαριάζουμε από την πλευρά μας την άθλια τάση που έχει ο εκθειαζόμενος ‘ελληνικός λαός’ να βυθίζεται στο τέλμα και να αναγάγει την πλέμπα σε πρωτοπορία της σωτηρίας του; Όσα ερωτήματα κι αν θέσουμε, τις απαντήσεις τις γνωρίζουμε και τις γνωρίζετε ήδη.

Τα κόμματα του δημοκρατικού εσμού και των παράπλευρων κυκλωμάτων του ωφέλησαν στον ελάχιστο βαθμό την Πατρίδα; Τα κόμματα υπήρξαν διαχρονικά η ταφόπλακα της Πατρίδος μας. Ανέκαθεν την διαιρούν, ανέκαθεν την σπρώχνουν στον γκρεμό. Πόσα χρόνια ιστορίας μετράει η Δημοκρατία και πόσα η ελληνική Πατρίδα; Η πρώτη μετράει μόλις 40 διαφθοράς και η δεύτερη ολόκληρες χιλιετίες αγώνων. Η πρώτη βλάστησε στο λιβάδι του λαού που είναι ποτισμένο με το αίμα Αθώων ώστε να γίνουν πένητες οι πενόμενοι και οι πλούσιοι πλουσιότεροι. Όλως αντιθέτως, η δεύτερη ποτίστηκε από το αίμα των Ηρώων της Φυλής μας. Η Δημοκρατία και οι επιλογές της ισοδυναμούν με την εξαγορά των υπηκόων αναλόγως προς τις κρίσεις του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Όσο ο Καπιταλισμός ακμάζει, η Δημοκρατία είναι ισχυρή. Όσο βαθαίνει η εσωτερική κρίση του, άλλο τόσο παρακμάζει η Δημοκρατία. Η Πατρίδα είναι η απέθαντη φλόγα, το καντήλι της Φυλής μας, το οποίο δεν σβήνει ποτέ. Ζυγίσατε τι εκ των δύο βαραίνει περισσότερο στην πλάστιγγα της συνειδήσεως σας και κρίνατε αναλόγως. Ή Δημοκρατία ή Πατρίδα. Ο συνδυασμός των είναι η πραγματικά ολέθρια επιλογή, διότι η Δημοκρατία και τα παρελκόμενά της αποτελούν το πραγματικό αδιέξοδο και όχι την λύση της ρητορικής προβληματικής που θέτουν. Οι Ριζοσπάστες Εθνικιστές, ο δυνατός ανθός της συνειδήσεως θα ξεμυτίσει απ’ το κουκούλι της διασταύρωσης των υγιών επαναστατικών δυνάμεων.