Ο ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
“Είδατε τη Θεσσαλονίκη σήμερα; Οι δρόμοι ήταν γεμάτοι λαμπερά αστέρια που τα φορούσαν οι βρωμοεβραίοι!”Εφημερίδα Απογευματινή (Θεσσαλονίκης), 1943
Τα
διαδεδομένα πλέον “Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών” ενέπνευσαν και
επανέφεραν τον αντισημιτισμό και στην πολιτική πραγματικότητα της
Ελλάδος. Σύμφωνα με τους γνωστούς και μη εξαιρετέους, ωστόσο
σεσημασμένους ανθελληνικούς διώκτες Ορθόδοξων Χριστιανών και Ελλήνων
Εθνικιστών, φορείς του Ιού της Ελευθεροτυπίας και νυν αρθρογράφους της
Εφημερίδας των Συντακτών, σε σχετικό ανθελληνικό παραλήρημά τους
αναφέρουν:
“Η
πρώτη γνωστή ελληνική έκδοση του βιβλίου έγινε το 1924 στη Θεσσαλονίκη,
όπου η παρουσία μιας συμπαγούς ισπανόφωνης εβραϊκής κοινότητας ( 40%
του πληθυσμού της πόλης κατά την απελευθέρωσή της, σύμφωνα με την
επίσημη ελληνική στατιστική τού 1913), η ανάπτυξη ισχυρών σοσιαλιστικών
τάσεων ανάμεσα στο εβραϊκό προλεταριάτο κι ο έντονος ανταγωνισμός
ελλήνων κι εβραίων επιχειρηματιών για τον οικονομικό έλεγχο της πόλης
παρέχουν όλες τις προϋποθέσεις για την υπόθαλψη ενός αντισημιτικού
ρεύματος. Για τη μαζική διάδοσή του θα χρειαστεί ωστόσο να περιμένουμε
ως το 1928: επανέκδοσή του στη Θεσσαλονίκη, παράλληλη κυκλοφορία του από
τις εκδόσεις “Δράσις”, δημοσίευσή του σε συνέχειες από τις εφημερίδες
“Μακεδονία” και “Φως” της συμπρωτεύουσας… Νέες επανεκδόσεις (της
“Δράσεως”) αναφέρονται για το 1934 και το 1940.”
Ας
δούμε τις πηγές που αποκαλύπτουν όχι μόνο πρόσωπα και πράγματα αλλά και
πολλές λεπτομέρειες για αυτά τα πρόσωπα και τα πράγματα, τις οποίες
ελαφριά τη καρδία επικαλείται η συμμορία του Ιού…
Σε γενικές γραμμές, η
πολιτική του Ελευθέριου Βενιζέλου διαπνεόταν από ανεκτικότητα και
διαλλακτικότητα έναντι της πολυπληθούς, τότε, Εβραϊκής κοινότητας των
Σεραφαδιτών. Ως γνωστόν, η συντριπτική πλειονότητα των εν Ελλάδι Εβραίων
είναι Σεφαρδίτες, Σεφαραδίτες, Σεφάρδοιή Σεφαρντίμ, των οποίων οι πρόγονοι είχαν εκδιωχθεί από την Ισπανία το 1492 (την χρονιά που “ανακαλύφθηκε” η Αμερική).
Οι περισσότεροι εξ
αυτών εγκαταστάθηκαν στη Θεσσαλονίκη, όπου ευημερούσαν επί αιώνες. Η
παραδοσιακή γλώσσα των Σεφαραδιτών ήταν η Ισπανοεβραϊκή ή Λαντίνο και η
κοινότητά τους αποτελούσε, μέχρι το “Ολοκαύτωμα”, “μοναδικό μείγμα
οθωμανικής, βαλκανικής και ισπανικής επιρροής”, ήταν δε γνωστή για το
υψηλό επίπεδο εκπαίδευσης που τη χαρακτήριζε. Το Ίδρυμα Προωθήσεως Σεφαραδίτικων Μελετών και Κουλτούρας(Foundation
for the Advancement of Sephardic Studies and Culture) θεωρεί τη
σεφαρδίτικη κοινότητα της Θεσσαλονίκης “αναμφισβήτητα μία από τις
σπουδαιότερες ανά τον κόσμο.”
Η ονομασία αυτή προέρχεται από τη λέξη Σεφεράδ,
που αποτελεί την παλιά βιβλική ονομασία της εβραϊκής γλώσσας για την
Ισπανία. Μιλούσαν τη Λατίνο, μια διάλεκτο Καστιλλιάνικων ισπανικών με
πολλά εβραϊκά στοιχεία. Έτσι ονομάζονται οι Εβραίοι που κατάγονται από
την Ιβηρική Χερσόνησο, συμπεριλαμβανομένων και εκείνων που εκδιώχτηκαν από την Ισπανίακατόπιν εντολής των Καθολικών μοναρχών Φερδινάνδουκαι Ισαβέλλας(όπως καταγράφεται στο διάταγμα της Αλάμπραςτο 1492) και από την Πορτογαλίακατόπιν εντολής του Βασιλιά Μανιουέλτο 1497. Η Οθωμανική Αυτοκρατορίαακολουθεί
εκείνη την περίοδο μια ιδιαίτερα φιλοεβραϊκή πολιτική και παροτρύνει
την εγκατάσταση στο εσωτερικό των διωγμένων μαζικά όχι μόνο από την
Ισπανία και την Πορτογαλία αλλά και από την Απουλίατης Ιταλίας.
Αποβλέπει με αυτόν τον τρόπο στην τόνωση του εμπορίου, που τόσο καλά
ήξεραν οι Εβραίοι. Οι Σεφαραδίτες εγκαταστάθηκαν στην τότε Οθωμανική Αυτοκρατορία(κυρίως στη Θεσσαλονίκη) και σε άλλα μέρη του κόσμου τον 15ο αιώναμετά από το διωγμό τους από την Ισπανία.
Το
1492 η βασιλική εντολή προς τους Εβραίους της Ιβηρικής ήταν σαφής: ή
γίνεστε καθολικοί ή φεύγετε. Όσοι μείνουν και δεν αλλαξοπιστήσουν θα
θανατώνονται χωρίς δίκη.
Η
κλιμακωτή κατάργηση των προνομίων των Εβραίων από τον Βενιζέλο και η
ηθελημένη αδυναμία ενσωμάτωσης των εβραϊκών πληθυσμών στην ελληνική
παιδεία μέσω της παροχής εκπαίδευσης ήταν δύο καταλυτικά στοιχεία, τα
οποία συνέτειναν στην δημιουργία ενός ψυχροπολεμικού κλίματος στις
σχέσεις Ελλήνων και εβραϊκής κοινότητας της Θεσσαλονίκης. Οι Εβραίοι δεν
δέχονταν ισονομία με τους Έλληνες, όπως το ίδιο έκαναν πάντοτε,
οπουδήποτε κι αν βρέθηκαν στην ιστορία.
Την
ακραιφνή εθνικοσοσιαλιστική οργάνωση Ε.Ε.Ε στήριξε πολιτικά τόσο ο
Γενικός Διοικητής Μακεδονίας Στυλιανός Γονατάς, όσο και ο τότε υπουργός
Πρόνοιας Λεωνίδας Ιασωνίδης κορυφαίος πολιτικός εκπρόσωπος των προσφύγων
της Θεσσαλονίκης εκείνη την εποχή. Η ένταση μεταξύ Ελλήνων (κυρίως των
προσφύγων της Μικράς Ασίας) και Εβραίων στην Θεσσαλονίκη ξεκίνησε να
κλιμακώνεται ήδη από το 1929 με εμπρηστικά άρθρα των εφημερίδων που
αντιπροσώπευαν τις δύο πλευρές, με την πρώτη δημοσίευση μετάφρασης στα
Ελληνικά των Πρωτοκόλλων των Σοφών της Σιών και με καθημερινά
μικροεπεισόδια στους δρόμους της πόλης. Η Μικρασιατική καταστροφή
συνέτεινε στην δημιουργία ενός τέτοιου κλίματος.
Η
κορυφαία πράξη αντιεβραϊκής βίας στην Θεσσαλονίκη (και μοναδική τέτοιου
μεγέθους στην σύγχρονη ελληνική Ιστορία) υπήρξε ο εμπρησμός της
Εβραϊκής συνοικίας του Κάμπελ στις 29 Ιουνίου του 1931. Μετά την ίδρυση
από τους Εβραίους της Θεσσαλονίκης του αθλητικού συλλόγου Μακαμπί και
από μια σειρά εμπρηστικών δημοσιευμάτων Βενιζελικών εφημερίδων (κυρίως
από την Βενιζελική εφημερίδα "Μακεδονία") κατά των Εβραίων που
κατηγορούνταν ως συμμετέχοντες σε διαπραγματεύσεις με τους Βούλγαρους
κομιτατζήδες για την αυτονόμηση της Μακεδονίας, υπήρχε ένα τεταμένο
κλίμα στην πόλη. Αρχικώς, μια ομάδα προσφύγων από την Καλαμαριά
επιτέθηκε σε Εβραϊκό καφενείο στο Κάμπελ. Ακολούθησε ο σοβαρός
τραυματισμός δύο Ελλήνων αεροπόρων από μια ομάδα πολιτών (Εβραίων
σύμφωνα με την εφημερίδα "Μακεδονία" και τον αστυνομικό διευθυντή της
πόλης Καλοχριστιανάκη) η οποία τους επιτέθηκε με λοστούς και μαχαίρια.
Το
νέο αυτό διαδόθηκε ταχύτατα στους προσφυγικούς συνοικισμούς της πόλης
και εξερέθισε περαιτέρω την κατάσταση. Αρχικώς κινήθηκαν κατά του Κάμπελ
έφεδροι στρατιώτες από τους όρχους της αεροπορίας, που εμποδίστηκαν
επιτυχώς από την αστυνομία. Αργότερα ένα πλήθος 2.000 Ελλήνων (ανάμεσα
τους και στελέχη της Ε.Ε.Ε) προερχόμενο κυρίως από τις προσφυγικές
συνοικίες της Τούμπας και της Καλαμαριάς ξεχύθηκαν στην Εβραϊκή συνοικία
Κάμπελ βάζοντας φωτιά στα μαγαζιά και στα σπίτια της και προκαλώντας
εκτεταμένες καταστροφές. Στην συνοικία αυτή κατοικούσαν κυρίως οι φτωχοί
Εβραίοι, πολλοί εκ των οποίων έπεσαν θύματα μαζικών ξυλοδαρμών. Η
κυβέρνηση και ο Βενιζέλος καταδίκασαν τα γεγονότα και υποσχέθηκαν
αποζημίωση, που όμως δεν καταβλήθηκε. Ως υπεύθυνοι για την πράξη αυτή
θεωρήθηκαν από τις Αρχές οι αρχηγοί της οργάνωσης Ε.Ε.Ε και ο διευθυντής
της εφημερίδας "Μακεδονία", αλλά στην δίκη που ακολούθησε, αθωώθηκαν
όλοι.
Ο
εν Ελλάδι εβραϊσμός από φανερή τάση εκδίκησης για τον εμπρησμό αυτό
καταψήφισε μαζικά τον Βενιζελισμό στις εκλογές του 1932 στηρίζοντας τους
Λαϊκούς του Τσαλδάρη. Ο Βενιζέλος σε μια κρίση πολιτικής ειλικρίνειας
Ο
Βενιζέλος ερμήνευσε την πολιτική αυτή ενέργεια ως "εχθρική πράξη κατά
της μισής Ελλάδας". Σε άλλες δηλώσεις του σε δημοσιογράφο της Jewish
Post το 1934 ο Βενιζέλος ανέφερε ότι “...οι Έλληνες δεν θέλουν οι
Εβραίοι να επηρεάζουν την Ελληνική πολιτική... Οι Εβραίοι της
Θεσσαλονίκης ακολουθούν εθνική Εβραϊκή πολιτική. Δεν είναι Έλληνες και
δεν νιώθουν Έλληνες. Επομένως δεν πρέπει να ανακατεύονται στις Ελληνικές
υποθέσεις". Συνέχισε "...Οι Εβραίοι της Θεσσαλονίκης δεν είναι Έλληνες
πατριώτες αλλά Εβραίοι πατριώτες. Αισθάνονται πιο κοντά στους Τούρκους
παρά σε εμάς. Δεν θα επιτρέψω στους Εβραίους να επηρεάζουν την Ελληνική
πολιτική".
Ο
συνοικισμός Cambell δημιουργήθηκε αμέσως μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο,
κατά τη διάρκεια του οποίου ο χώρος είχε χρησιμοποιηθεί ως στρατόπεδο
Ινδών στρατιωτών της Μ. Βρετανίας. Μετά τον πόλεμο, η έκταση αγοράστηκε
από τον επιχειρηματία Κάμπελ και στη συνέχεια από την Ισραηλιτική
Κοινότητα Θεσσαλονίκης, για να στεγάσει Εβραίους πυροπαθείς και άστεγους
της πόλης.
Η
Ισραηλιτική Κοινότητα είχε μια μακραίωνη παρουσία σ’ όλο τον ιστορικό
χρόνο της Θεσσαλονίκης. Κατά περίεργο τρόπο, συχνά οι επιδιώξεις της δεν
ταυτίζονταν με εκείνες των Ελλήνων. Στην τουρκοκρατία διατηρούσε
άριστες σχέσεις με την Πύλη και κατείχε ιδιαίτερα προνόμια. Και ήταν
γνωστές οι αντιδράσεις των Ισραηλιτών στην κατάκτηση της πόλης από τον
ελληνικό στρατό. Στην πραγματικότητα απέβλεπαν στη μετατροπή της
Θεσσαλονίκης σε αυτόνομη εβραϊκή πόλη. Άλλωστε, η ιδέα περί μιας
Θεσσαλονίκης που θα έχει το χαρακτήρα της “νέας Ιερουσαλήμ” αποτελεί
έναν ευρέως γνωστό στόχο του παγκόσμιου εβραϊσμού. Όσον αφορά τον χρόνιο
ελληνοβουλγαρικό ανταγωνισμό η στάση τους ήταν προκλητικά
φιλοβουλγαρική.
Τα
συμφέροντά τους θίχτηκαν άμεσα από την παρουσία των Ελλήνων της Μικράς
Ασίας, που είδαν να περιορίζεται ο χώρος των δραστηριοτήτων τους και
φυσικά το κέρδος τους. Υπονόμευσαν την εκστρατεία των Ελλήνων στο μέτωπο
της Μικράς Ασίας, καθώς είχαν πολλά να κερδίσουν από μια ημετέρα εθνική
καταστροφή. Αλλά αυτό δεν μπορούσε να επιτρέψει τις ακρότητες. Οι
διαφορές περιορίζονταν σε θρησκευτικό, κοινωνικό και οικονομικά επίπεδο.
Το
λάθος της πολιτείας ήταν ότι το 1928 οι Εβραίοι ψήφιζαν σε ιδιαίτερα
εκλογικά τμήματα. Αυτό, εκτός από τη ρατσιστική οσμή που ανάδυε,
αναγόρευε την εβραϊκή εθνότητα σε ιδιαίτερη πολιτική δύναμη που τη
διεκδικούσαν και οι βενιζελικοί και οι αντιβενιζελικοί πολιτευτές. Έτσι η
διακριτή πια εκλογική συμπεριφορά τους έδωσε την ευκαιρία σε ορισμένες
οργανώσεις να δημιουργήσουν ένα αντιεβραϊκό κλίμα.
Το
κλίμα αυτό έπαιρνε άλλοτε θρησκευτικό και άλλοτε πολιτικό χαρακτήρα. Ο
θρησκευτικός χαρακτήρας κατέληγε σε μποϋκοτάζ εναντίον εβραϊκών
επιχειρήσεων. Στον πολιτικό τομέα, οι βενιζελικοί εναντιώνονταν στους
Ισραηλίτες γιατί οι εβραϊκές ψήφοι εξέλεξαν δήμαρχο προσκείμενο στο
Λαϊκό Κόμμα.
Η
αντιπαράθεση πήρε μεγαλύτερες διαστάσεις με την προβολή της ταινίας
“Βασιλεύς των Βασιλέων”. Οι Ισραηλίτες αντέδρασαν γιατί θεώρησαν ότι η
ταινία προσέβαλε το γένος τους. Ακολούθησαν διάφορα μικροεπεισόδια
μεταξύ Ελλήνων και Εβραίων που η κάθε πλευρά υπερασπίζονταν τη μία ή την
άλλη άποψη. Δεν στάθηκαν, όμως, ικανά να ταράξουν τις σχέσεις ανοχής
των δύο πλευρών που υπήρχαν για χρόνια.
Το
καλοκαίρι του 1930 ένα γεγονός όξυνε τις σχέσεις Ελλήνων και Εβραίων: Η
Ισραηλιτική Κοινότητα της Θεσσαλονίκης και η οργάνωση Μακαμπί δέχτηκαν
πρόσκληση να παραστούν στο Διεθνές Συνέδριο των Μακαμπί στη Σόφια της
Βουλγαρίας. Αποδέχτηκαν την πρόσκληση και έστειλαν αντιπροσωπεία με
επικεφαλής τον Θεσσαλονικιό Ισαάκ Κοέν. Όμως, όπως μαθεύτηκε, ο Κοέν
παρακολούθησε στη Σόφια και τις εργασίες του Συνεδρίου της Νεολαίας του
Μακεδονικού Κομιτάτου, όπου επικρότησε τις ανθελληνικές θέσεις του
Συνεδρίου για δημιουργία Μακεδονικού Κράτους από την περιοχή της Νύσσης
και των Σκοπίων μέχρι τη Θεσσαλονίκη. Επίσημα έγραφα της Μακαμπί, που
είδαν το φως της δημοσιότητας, αποκάλυπταν ότι η ενέργεια του Ισαάκ Κοέν
να παρευρεθεί στο συνέδριο του Μακεδονικού Κομιτάτου έγινε με απόφαση
του παραρτήματος της Μακαμπί Θεσσαλονίκης.
Το
γεγονός αυτό έδωσε επιχειρήματα κατά των Εβραίων στις οργανώσεις Εθνική
Ένωσις Ελλάς (Ε.Ε.Ε.), Εθνική Παμφοιτητική Ένωσις (Ε.Π.Ε.),
Μακεδονομάχοι “Παύλος Μελάς”, Ακρίται, Εθνική Οργάνωσις Εργατών κ.ά..
Την πρωτοβουλία, όμως, των κινήσεων είχαν οι δύο πρώτες.
Σε
κάποιο βιβλίο αναφέρεται σχετικά με το κλίμα που επικρατούσε κείνη την
εποχή: “Από τα 1925 άρχισαν επίσης να παρουσιάζονται και να πυκνώνουν
στην Θεσσαλονίκη οι φασίζουσες ή φασιστικές οργανώσεις. Κύριο
χαρακτηριστικό τους, ο έντονος αντικομμουνισμός και ο αντισημιτισμός.
Ήδη από το Δεκέμβριο του 1923, την επομένη της νίκης των δημοκρατικών,
ιδρύθηκε ο Κεντρικός Σύνδεσμος της Αντιεβραϊκής Νεολαίας με στόχο τους
Εβραίους της πόλης που απείχαν στις εκλογές. Οι σημαντικότερες από τις
οργανώσεις αυτές ήταν η Εθνική Ένωση Ελλάς (1927) και η
Αντικομμουνιστική Οργάνωση Νέων Μακεδονίας- Θράκης (1931). Η πρώτη,
γνωστή ως Ε.Ε.Ε, ήταν στρατιωτικά οργανωμένη: η νεολαία της οι Άλκιμοι,
φορούσαν χαλύβδινα κράνη και ομοιόμορφες στολές. Έκαναν επιθέσεις,
πολλές φορές αιματηρές, εναντίον των Εβραίων, των εργατικών και των
κομμουνιστικών συγκεντρώσεων, καθώς και των εκδηλώσεων των άλλων
νεολαιών με αποκορύφωμα την πυρπόληση της εβραϊκής φτωχογειτονιάς
Cambell το 1931 και την πορεία στην Αθήνα το 1933 – αντιγραφή της
πορείας του Μουσολίνι στη Ρώμη. Η εμφάνιση φασιστικών οργανώσεων στη
Θεσσαλονίκη δεν είναι φαινόμενο δυσεξήγητο.”
Η συνοικία του Κάμπελ ήταν μια εβραϊκήφτωχογειτονιά της Θεσσαλονίκηςόπου διέμεναν, οι περισσότερες σε παράγκες, περίπου 220 οικογένειες Εβραίων που μετακινήθηκαν εκεί μετά την μεγάλη πυρκαγιά της Θεσσαλονίκηςτο 1917. Τα επεισόδια υποδαύλισε η βενιζελικήεφημερίδα“Μακεδονία”
με σειρά δημοσιευμάτων με κατηγορίες κατά της Εβραϊκής κοινότητας, για
έλλειψη πατριωτισμού, κοσμοπολιτισμό και προδοσία, καθώς και διάφορες
εθνικιστικές οργανώσεις που είχαν ιδρυθεί στην πόλη όπως η “Εθνική
Ένωσις Ελλάς” (ΕΕΕ ή αλλιώς “Χαλυβδόκρανοι”), οι οργανωτές της οποίας
ήταν κατηγορούμενοι μαζί με τον αρχισυντάκτη της “Μακεδονίας” Νίκο Φαρδή
στην δίκη που διεξήχθη την επόμενη χρονιά.”
Περισσότερα για τον ερχομό των Εβραίων Σεφαρ(α)διτών από την Ισπανία στη Θεσσαλονίκη μπορείτε να διαβάσετε εδώ:
Περισσότερα
για την δίκη που πραγματοποιήθηκε, ώστε να αποδοθούν ευθύνες για τον
εμπρησμό του Κάμπελ το 1932, μπορείτε να διαβάσετε εδώ:
Το
εκδοθέν βιβλίο που αφορά τα πρώτα χρόνια του προηγούμενου αιώνα στην
Θεσσαλονίκη και το οποίο φέρει τον τίτλο “Οι βαρκάρηδες της
Θεσσαλονίκης”, μας δίνει μια ευρύτερη εικόνα σχετικά με τις προστριβές
των εθνικών ομάδων στην γεωγραφική ζώνη της Βορείου Ελλάδος και τις
υποχθόνιες διαχρονικές προσπάθειες των Εβραίων της Θεσσαλονίκης και όχι
μόνο να υπονομεύσουν το ελληνικό στοιχείο στη Μακεδονία. Ας δούμε
αναλυτικότερα κάποια γεγονότα της περιόδου εκείνης.
Τον
Απρίλιο του 1903 μια μικρή ομάδα Βούλγαρων αναρχικών, γνωστοί ως
"Βαρκάρηδες της Θεσσαλονίκης", οργάνωσαν και εκτέλεσαν στη Θεσσαλονίκη
σειρά βομβιστικών επιθέσεων, με στόχο τα περιουσιακά στοιχεία των
Μεγάλων Δυνάμεων. Πρόκειται για τη μοναδική περίπτωση οργανωμένης και
εκτεταμένης τρομοκρατικής ενέργειας στη νεότερη ιστορία της πόλης.
Παράγοντες που παρέμειναν αμετάβλητοι τα τελευταία εκατό χρόνια· η
επιβουλή των Βουλγάρων των Σκοπίων προς τη Θεσσαλονίκη και τη Μακεδονία
γενικότερα, η απροκάλυπτη ανάμειξη των σημερινών Μεγάλων Δυνάμεων στα
Βαλκάνια καθώς και η ανικανότητα των ελληνικών κυβερνήσεων, σε συνδυασμό
με την κομματική αντιπαλότητα, στη διαχείριση των εθνικών μας θεμάτων.
Ο
ύποπτης προελεύσεως Γιάννης Μέγας, συγγραφέας του προαναφερθέντος
βιβλίου, αναφέρει: “Τον Απρίλιο του 1903 μια ομάδα -εθνικιστική,
αναρχική- νεαρών Βουλγάρων, με την επωνυμία Γεμιτζήδες (“Βαρκάρηδες”),
που δρούσε στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, στις αρχές του 20ού αι.,
εξαπέλυσαν σειρά τρομοκρατικών βομβιστικών επιθέσεων, με σκοπό την
προσέλκυση της προσοχής των μεγάλων δυνάμεων στο πρόβλημα της οθωμανικής
καταπίεσης στη Μακεδονία και την Ανατολική Θράκη. Τα μέλη της, όλα
απόφοιτοι του Βουλγαρικού Γυμνασίου Αρρένων της Θεσσαλονίκης.
Αρχικός
σκοπός της ομάδας των “Βαρκάρηδων” ήταν η δολοφονία του σουλτάνου στην
Κωνσταντινούπολη. Για την προετοιμασία αυτού του χτυπήματος, μέλος της
ομάδας πήγε στην Κωνσταντινούπολη. Εκεί, με τη μεσολάβηση του γραμματέα
της Βουλγαρικής Εξαρχίας Dimitar Lyapov, ήρθε σε επαφή με Αρμένιους
επαναστάτες. Σε αυτές τις επαφές έγινε φανερό πως ήταν αδύνατη η
υλοποίηση του φιλόδοξου σχεδίου. Έτσι, αποφάσισαν την από κοινού
ανατίναξη των κτηρίων της Οθωμανικής Τράπεζας στην Πόλη και τη
Θεσσαλονίκη. Όμως, τον Σεπτέμβριο του 1900, η οθωμανική αστυνομία
συνέλαβε αρκετά μέλη της ομάδας, τα οποία φυλακίστηκαν. Το 1901,
απελάθηκαν στη Βουλγαρία, κατόπιν πιέσεων της βουλγαρικής κυβέρνησης.
Την ίδια χρονιά, μέλος των Γεμιτζήδων, μαζί με τα υπόλοιπα μέλη
βουλγαροαρμενικής ομάδας, σκοτώθηκε σε αψιμαχία με Τούρκους, κοντά στην
Αδριανούπολη. Το 1902, οι “Βαρκάρηδες” ήταν έτοιμοι και πάλι για δράση,
αυτή τη φορά με σχέδιο βομβιστικών επιθέσεων στην Αδριανούπολη, Βέλες
και άλλες πόλεις. Και αυτή τη φορά, όμως τα σχέδιά τους ματαιώθηκαν,
όταν οι Οθωμανοί κατέσχεσαν τον δυναμίτη που προοριζόταν για την
επιχείρηση, στο Δεδέ Αγάτς (σημ. Αλεξανδρούπολη). Η οθωμανική επιχείρηση
είχε υλοποιηθεί σε συνεργασία με τον αρχηγό της βουλγαρικής Ανώτατης
Μακεδονικής Επιτροπής (Κομιτάτου), Μπορίς Σαράφωφ. Ετσι οι “Βαρκάρηδες”
περιόρισαν τους στόχους τους στη Θεσσαλονίκη, όπου και μετέβησαν
αργότερα, συνεχίζοντας τον σχεδιασμό των επιθέσεων.”
Να
μην παραλείψουμε να αναφέρουμε πως το βιβλίο του Γιάννη Μέγα εξεδόθη με
την ευγενική χορηγία της Τράπεζας Μακεδονίας – Θράκης…
Το κίβδηλο νεωτερικό
πνεύμα που κουβαλούσαν μαζί τους οπουδήποτε κι αν εγκαθίσταντο οι φύσει
νομάδες Εβραίοι, προκαλούσε σύγχυση και διαβολή στα ήθη των γηγενών
πληθυσμών. Ένα τρανταχτό παράδειγμα αποτελεί και η περίφημη “Federation
της Σαλονίκης” από την οποία ξεπήδησαν όλα τα ανατρεπτικά ανθελληνικά
στοιχεία στη Θεσσαλονίκη και κατ’ επέκταση σ’ όλη την ελληνική
επικράτεια. Έχουμε αναφερθεί και στο παρελθόν στην εβραϊκή αυτή ένωση
ποικίλλων συμφερόντων. Θα σας παραπέμψουμε στον σύνδεσμο που σας
αναγράφουμε λίγο παρακάτω, ώστε να διαπιστώσετε μόνοι σας τι ακριβώς
συνέβαινε εκείνη την εποχή στην Θεσσαλονίκη, κάνοντας έναν παραλληλισμό
με το τι συμβαίνει μέχρι σήμερα στην ίδια πόλη και όχι μόνο. Να
αντιληφθείτε ποιοι εποφθαλμιούσαν ανέκαθεν τη Θεσσαλονίκη και ποιους
έβαζαν ως εμπροσθοφυλακή για να περαιώσουν τους εθνικούς στόχους τους.
Αρκεί να κατανοήσετε πως συγκροτήθηκε η διαβόητη “Εσωτερική Μακεδονική
Επαναστατική Οργάνωση”– ΕΜΕΟ (στα βουλγαρικά Βίτρισνα Μακεντόσκα
Ρεβολιούσιολνα Οργανιζάτσια –VMRO), κεντρικό σύνθημα της οποίας ήταν: “Η Μακεδονία στους Μακεδόνες”.
Οι αντιφασίστες της πόλης (ορισμένοι μάλιστα δηλώνουν ανοικτά τις προθέσεις τους, ονομάζοντας τον πυρήνα τους AntifaSelanik)
υποκινούμενοι από το εβραϊκό στοιχείο, αναμοχλεύουν παλαιά πάθη. Στις
μέρες μας, δεν είναι λίγες οι φορές που έχουν συλληφθεί Βούλγαροι
αναρχικοί σε καταλήψεις στη Θεσσαλονίκη αλλά εν δράσει ως συνεργοί
ημεδαπών αλητήριων στοιχείων του αναρχικού χώρου.
“Η Federation της Σαλονίκης”
Επίσης
περισσότερα για την γέννηση και την δράση των Βουλγάρων κομιτατζήδων
που αιματοκύλισαν την Ελλάδα, μπορείτε να διαβάσετε εδώ:
Κλείνοντας, να
υπενθυμίσουμε σε όλους σας πως το ελληνικό στοιχείο ουδέποτε στην
ιστορία του εστράφη ΑΔΙΚΑ ή ΑΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΤΑ εναντίον άλλης εθνικής ομάδας,
αν εκείνη πρώτα δεν είχε υπονομεύσει την συνοχή του σε τέτοιο βαθμό που
να δικαιολογεί οποιαδήποτε αντίδραση από μέρους του. Οι καιροί ου
μενετοί! Άπαντες σε εγρήγορση!
