Ποιος μπορεί να είναι ο σκοπός της αναφοράς σε έναν σύγχρονο Εβραίο διανοητή, αν αυτός δεν συντρέχει με την επιτηδευμένη χρήση της ταυτότητας του “Έλληνα” από μέρους του. Ο Αλέξανδρος Νεχαμάς αποτελεί μια δεικτική περίπτωση του φαινομένου που θα αναλυθεί παρακάτω. Καθότι είναι κάτι παραπάνω από αποδεκτό και προφανές ότι οι εν Ελλάδι Εβραίοι επί του συνόλου τους πασχίζουν να ιδωθούν ως “Έλληνες” Εβραίοι και όχι ως αυτό που στην πραγματικότητα είναι, δηλαδή Ιουδαίοι. Ο Ελληνισμός και ο Ιουδαϊσμός είναι δύο αντίθετοι και ολότελα εχθρικοί κόσμοι που μάχονται ο ένας τον άλλον μέχρις εσχάτων. Και οι δύο δεν είναι δυνατόν να (συν) υπάρξουν ταυτόχρονα στον πλανήτη Γη. Επομένως, η χρήση της όποιας ελληνικότητας ή μιας επίπλαστης ελληνικής ταυτότητας από μέρους των περισσοτέρων Εβραίων ή όπως αρέσκονται να χαρακτηρίζονται οι ίδιοι ως “Ελληνο-Εβραίοι” έχει καθαρά πολιτικά κίνητρα. Οι Εβραίοι διαμέσου των νομοθετημάτων τους, παρεμβαίνοντες διαμέσου των οργάνων και των αχυρανθρώπων τους στην χάραξη της επίσημης πολιτικής του προδοτικού νεοελληνικού προτεκτοράτου, σπρώχνουν την φυλετική καταγωγή στον γκρεμό και τραβούν στην επιφάνεια της θάλασσας την πολυσήμαντη έννοια του πολίτη. Άλλο πολίτης-οπλίτης του έθνους και άλλο πολίτης-κοπρίτης του πένθους…
Ας ρίξουμε μια ματιά στο επίσημο βιογραφικό του Αλέξανδρου Νεχαμά…
Ο Αλέξανδρος Νεχαμάς (Alexander
Nehamas), γεννήθηκε το 1946, από γονείς εβραϊκής καταγωγής, και μεγάλωσε
στην Αθήνα. Σπούδασε στο Swarthmore College και έκανε το διδακτορικό
του στο Πανεπιστήμιο του Πρίνστον, υπό την επίβλεψη του καθηγητή Gregory
Vlastos (1971). Είναι καθηγητής ανθρωπιστικών σπουδών, φιλοσοφίας και
συγκριτικής φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο του Πρίνστον. Μεταξύ των έργων
του συγκαταλέγονται το βιβλίο "Nietzsche: Life as literature" ("Νίτσε: Η
ζωή σαν λογοτεχνία"), Harvard, 1985 η μελέτη, σε συνεργασία με τον
David J. Furley, "Aristotle' s Rhetoric: Philosophical Essays" ("Η
ρητορική του Αριστοτέλη: φιλοσοφικά δοκίμια"), 1994, οι σχολιασμένες
μεταφράσεις του "Φαίδρου" (Hackett, 1995) και του "Συμποσίου" του
Πλάτωνα (Hackett, 1989), τις οποίες εκπόνησε μαζί με τον Paul Woodruff,
και τα δοκίμια "Virtues of Authenticity: Essays on Plato and Socrates",
1999, "The Art of Living: Socratic Reflections from Plato to Foucault"
("Η τέχνη του βίου: Σωκρατικοί στοχασμοί, από τον Πλάτωνα στον Φουκώ"),
2000, "Only A Promise of Happiness: The Place of Beauty in a World of
Art", 2008 ("Μόνο μια υπόσχεση ευτυχίας: Η θέση του ωραίου στην τέχνη
και στη ζωή").
Ο Αλέξανδρος Νεχαμάς με την ιδιότητα
του εξωτερικού μέλους του Συμβουλίου Διοίκησης του Πανεπιστημίου Αθηνών
παρεμβαίνει στα εσωτερικά της διοίκησης των ελληνικών πανεπιστημίων.
Στις 26/1/2011 ανακηρύχτηκε επίτιμος διδάκτορας του Τμήματος Θεωρίας και
Ιστορίας της Τέχνης της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών. Ως γνωστόν, η
ακαδημαϊκή εκπαίδευση, οι τέχνες και τα γράμματα στην Ελλάδα βρίθουν από
Εβραίους, ούτως ώστε η επικράτηση του εβραϊκού πνεύματος να συντελείται
μέσα από τις ημεδαπές δομές. Ο Εβραίος είναι το παράσιτο του πολιτισμού
και ικανοποιεί την πιο σαδιστική του επιθυμία να αλώνει εκ των έσω τον
υγιή οργανισμό. Ο Αλέξανδρος Νεχαμάς ως γνήσιος Εβραίος, αντιμετωπίζει
την πανεπιστημιακή κοινότητα ως ένα υποταγμένο θρησκευτικό ποίμνιο και
όχι ως ένα σύνολο ελεύθερων ανθρώπων. Ο μισανθρώπινος Ιουδαϊσμός
αντιμετωπίζει κατά τον ίδιο τρόπο το σύνολο των ανθρώπων που δεν ανήκουν
στην ίδια με αυτούς φυλή. Η ελεεινή τάση ρομποτικού προγραμματισμού της
ζωής των άλλων πλην αυτών των ιδίων ασκούντων αυτήν, αποτελεί ίδιον των
φύσει ανίκανων Εβραίων για οποιαδήποτε παραγωγική ή κοπιαστική εργασία.
Ο Αλέξανδρος Νεχαμάς κάνει λόγο για “πιο στενές σχέσεις μεταξύ
καθηγητών και φοιτητών”, επηρεασμένος απ’ ό,τι φαντάζεται πως συμβαίνει
σε μια εβραϊκή Συναγωγή. Οι Εβραίοι ανίκανοι να προσαρμοστούν οπουδήποτε
κι αν βρεθούν, ενσωματώνουν τον πόθο της Ιερουσαλήμ στην πραγματικότητα
κάθε πατρίδος, κρίνοντας τον περιβάλλοντα κόσμο με τα μάτια του Εβραίου
που αναπολεί την Ιερουσαλήμ στο κορμί οποιασδήποτε άλλης πατρίδας.
Σε ένα άρθρο-αναφορά στον Αλέξανδρο Νεχαμά που υπάρχει στην εφημερίδα “Η Καθημερινή”, γράφονται μεταξύ άλλων:
Ο Αλέξανδρος Νεχαμάς γεννήθηκε όντως
στην Αθήνα από μητέρα Χριστιανή ορθόδοξη και Εβραίο πατέρα ισπανικής
υπηκοότητας, ο οποίος ωστόσο είχε βαφτιστεί Καθολικός πριν από τον
πόλεμο. Ο ίδιος είχε πάρει την υπηκοότητα του πατέρα του, την ισπανική
δηλαδή, αλλά πρόσφατα, μετά από δεκαετίες παραμονής στις ΗΠΑ,
πολιτογραφήθηκε Αμερικανός, μόνο και μόνο, όπως υπογράμμισε, για να
ψηφίσει τον Ομπάμα. «Για τους Γερμανούς επί Κατοχής θα ήμουν Εβραίος»,
μας είπε γελώντας, «όπως κι ο πατέρας μου, μολονότι βαφτισμένος
Καθολικός, γι’ αυτό και κρυβόταν καθ’ όλη τη διάρκεια της Κατοχής στα
υπόγεια της ισπανικής πρεσβείας στη Σκουφά. Για τους Εβραίους πάλι δεν
είμαι δικός τους διότι πρέπει η μητέρα σου να είναι Εβραία, ωστόσο
πολλοί Έλληνες επιμένουν να με θεωρούν Εβραίο. Είχα μέχρι πρότινος
ισπανική υπηκοότητα και τώρα πλέον έχω αμερικανική - κομφούζιο δηλαδή».
Ο Αλέξανδρος Νεχαμάς, κατατάσσεται στο
ρεύμα εκείνο των διανοητών που αναλίσκεται στην “αποδόμηση” του
πολιτισμού, εκπρόσωπος του οποίου είναι ο Ζακ Ντεριντά, εξίσου γόνος
εβραϊκής οικογένειας και ευρέως γνωστός στους κύκλους της εγχώριας
διανόησης.
Υπάρχει κανείς αφελής ή από
παρασπονδία Μεφιστοφελής που πιστεύει μετά απ’ όλα όσα αναφέρθηκαν
παραπάνω ότι ο Αλέξανδρος Νεχαμάς μπορεί να θεωρεί ότι είναι “Έλληνας”
και να αισθάνεται δικαίως για πατρίδα του την Ελλάδα; Όποιος κατάλαβε,
κατάλαβε!
ΑΠΟΔΟΜΗΣΗ ΤΟΥ ΕΒΡΑΪΣΜΟΥ ΜΕΣΑ ΚΑΙ ΕΞΩ ΑΠΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΕΣ ΑΙΘΟΥΣΕΣ…
