Η απώλεια υφίσταται αφής στιγμής υπάρξει κατάπτωση στη θέληση. Η θέληση είναι προικισμένη χωρίς θετικό ή αρνητικό πρόσημο. Ικανή ώστε να μπορεί να μετακινήσει ολόκληρα βουνά και να χτίσει ασύλληπτους κόσμους. Χωρίς αυτήν δεν μπορεί να υπάρξει οτιδήποτε στον πραγματικό κόσμο. Ο άνθρωπος “φύσει πολιτικόν ζώον” είναι προικισμένος να δημιουργεί, να σφυρηλατεί, να προμαντεύει, να καλλιεργεί, να νοηματοδοτεί, να προσφέρει, να εκκολάπτει, μα κυρίως να γεννά… Ο άνθρωπος χωρίς όραμα είναι ένα οίκημα χωρίς παράθυρα. Αν κάτι βρίσκεται σε σπάνη στην κοινωνία, αυτό δεν είναι άλλο από το υπερβατικό όραμα μιας νέας κοινωνίας που θα γεννηθεί μέσα από τους αγώνες του αριστοτελικού πολιτικού ζώου…
Μοιρολάτρες, αλαφροΐσκιωτοι, εύπλαστοι, κατηφείς, μουδιασμένοι και πάνω απ’ όλα θλιμμένοι ηττοπαθείς άνθρωποι μας κατακλύζουν καθημερινά. Οπουδήποτε. Παρ’ όλα αυτά επιμένουμε, εκκινώντας από μια απαράμιλλη ευγένεια που λείπει από την παγερή εποχή της κονιορτοποίησης αξιών και προτύπων, ώστε να τους αποκαλούμε “συνέλληνες” ή να ελπίζουμε ή να πιστεύουμε αφελώς σ’ αυτούς ή σε κάτι που μπορεί να προέλθει από αυτούς.
Άραγε, υπάρχουν μέσα σ’ αυτούς τους περιπλανώμενους ασυνείδητους ψήγματα εθνικής και φυλετικής υπερηφάνειας, τα ζωτικά στοιχεία εκείνα, τα οποία οπόταν ανασυρθούν μέσω κατάλληλων αρχετυπικών εικόνων, θα προκαλέσουν το πόθητό εθνικό και φυλετικό βραχυκύκλωμα στις καρδιές μας; Κάλλιο να ζήσουμε την απόλυτη βεβήλωση, η οποία είναι η απώλεια του εφήμερου, παρά να γίνουμε δούλοι του είναι. “Όστις εταίρους δέδοικε, δούλος ων λέληθεν εαυτόν”, κατά τον κυνικό Αντισθένη. Πιότερο αγρίμια σε πόλεις και βουνά, άνθρωποι με τιμή που δεν εκχωρείται ποτέ, παρά εξημερωμένα θηλαστικά στον πολιτισμό του βιασμού της θέλησης ή χειρότερα φλύαροι εγγαστρίμυθοι του “που είναι η πατρίδα μου εκείνη η γλυκιά”…
Η πίστη είναι δυνατότερη κι από τη φωτιά. Το όραμα είναι πιο ζωντανό και πιο δυνατό κι από την πίστη. Η πίστη είναι αυτή που μας κρατάει ζωντανούς, ακέραιους, αμόλυντους από την παλιανθρωπιά, την μικροπρέπεια, την κούραση. Το όραμα είναι η φλόγα που δεν σβήνει ποτέ, αυτή η φλόγα που έχουμε άπαντες στην ψυχή μας και μας φανερώνει κάθε τόσο το μονοπάτι που πρέπει να διαβούμε στην σκοτεινή εποχή.
Ο αγώνας από μόνος του είναι μια ανικανοποίητη ηδονή μια ηδονή που αγωνίζεται το επαναστατημένο υποκείμενο να ικανοποιήσει με κάθε κόστος. Ο επαναστατικός αγώνας είναι πάντοτε ανάλογος προς την έντασή του υποκειμένου που στοχεύει στην άμεση ικανοποίηση αυτής της ηδονής. Στον πολιτικό αντάρτικο αγώνα, η ηδονή είναι η περιπέτεια, η λατρεία του κινδύνου, το ηρωικό ανεπίτευκτο, το άφταστο πρότυπο, ο ιδανικός πόθος. Μπροστά στην ικανοποίηση μιας τέτοιας δυνατής ηδονής, τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με την δίψα του αγώνα. Αρκεί να αναλογισθείτε για μια στιγμή τι αλλόκοσμο τοπίο τυρβάζουν οι γλοιώδεις καιροφυλακτούντες δάφνες άκαπνων μαχών… Κι όλα αυτά, διότι η ζωή υπάρχει μονάχα στη σύγκρουση και πουθενά αλλού. “Βασιλικόν, καλώς ποιούντα κακώς ακούειν” ή “είναι μεγαλειώδες να σε κατηγορούν ενώ κάνεις το σωστό” σε ελεύθερη απόδοση για τους αμύητους. Εναρμόνιση με τη φύση μας εστίν η διαρκής σύγκρουση!
