 |
| Aυτόνομες Ελληνικές ζώνες: Παλαιότερη δράση στα Πετράλωνα |
Στην μεταπολιτευτική ιστορία του εθνικιστικού χώρου, όπως τον έχετε γνωρίσει από την όποια συμμετοχή σας σ’ αυτόν ή όπως τον έχετε σχηματοποιήσει στο νου σας, είναι πέρα από κάθε αμφιβολία πως οι ανένταχτοι εθνικιστές ως μια ελεύθερη έκφραση αποτέλεσαν και αποτελούν την μαχητική πρωτοπορία που διέψευσε και συνεχίζει να διαψεύδει ως τις μέρες μας, τόσο τους χαιρέκακους όσο και τους κατ’ επάγγελμα λασπολόγους. Ανεξάρτητα από το πώς έχετε ονειρευτεί ή με ποιόν τρόπο έχετε εξιδανικεύσει την ιδέα του εθνικισμού, αναντίρρητο γεγονός αποτελεί πως ο εθνικισμός στις ανένταχτες στιγμές του ήταν και είναι ριζοσπαστικός και μετράει σελίδες δόξας και ουσιαστικών αγώνων στο ενεργητικό του λεγόμενου “χώρου”. Ενδεχομένως, όλα όσα κατακτήθηκαν στο πλαίσιο της μεταπολιτευτικής δικτατορίας που είναι γνωστότερη ως Δημοκρατία, οφείλονται στην ριζοσπαστική δράση των ανένταχτων εθνικιστών κάθε περιόδου.
Όσοι διατηρούν αμφιβολίες περί της αλήθειας των ως άνω, πρόδηλα το κάνουν από ζηλοφθονία ή από συμφεροντολογικό δόλο. Σε έκαστη των περιπτώσεων, ένα είναι βέβαιον. Ότι οι ανόητοι και ασεβείς φλύαροι συνοφρυώνονται μπροστά στην αλήθεια, καθότι αυτό που επιδιώκουν είναι να απομυθοποιήσουν και να υποτιμήσουν όσους διεξάγουν ριζοσπαστικό αγώνα. Ανέκαθεν, η λάσπη εναντίον των ανένταχτων εθνικιστών και τα αστεία επιχειρήματα που σκαρφίζονταν και σκαρφίζονται, φανερώνουν το ένα και το αυτό. Όσοι φοβήθηκαν και φοβούνται τους ανένταχτους εθνικιστές είναι όλοι όσοι είχαν και έχουν πολλά να χάσουν από έναν ριζοσπαστικό εθνικιστικό αγώνα, η αντίληψη του οποίου εδράζεται στην απόρριψη της πολιτικάντικης μεθόδευσης και της έξυπνης τακτικής των θεωρητικών χαρτογιακάδων.
Και οι στιγμές που ο ριζοσπαστικός αγώνας έδωσε ζωή στο εθνικιστικό κίνημα και κράτησε Θερμοπύλες σε δύσκολους καιρούς, αναμφίβολα έλκει την καταγωγή του από τους ανένταχτους εθνικιστές.
Οι ανένταχτοι εθνικιστές αποτέλεσαν και αποτελούν την εμπροσθοφυλακή και την απέθαντη φλόγα του ελληνικού εθνικισμού! Ποτέ δεν παραδόθηκαν, ποτέ δεν μετανόησαν, ποτέ δεν ξέχασαν και για πάντα έτσι θα’ ναι. Το όνειρο του εφήβου που οραματίζεται έναν διαφορετικό κόσμο καθοδηγούσε και καθοδηγεί ως σήμερα τις γενιές των ανένταχτων εθνικιστών.
Οι ανένταχτοι εθνικιστές πάντοτε ήσαν μια ανεξάρτητη δεξαμενή αγωνιζόμενων ανθρώπων με ιδεολογία καθαρά ελληνική και απορρίπτουσα την ξενομανία. Άλλωστε, η ξενομανία είναι η ταφόπλακα του ελληνισμού.
Αξίζει να ανατρέξουμε στην ιστορία του ελληνικού εθνικιστικού κινήματος της νεότερης μεταπολιτευτικής ιστορίας. Στο πολύ ενδιαφέρον και αξιόπιστο θέμα που πραγματεύεται το αρχειακό ιστολόγιο “Φιλελεύθερος” με τίτλο “Αίτια Διάσπασης Εθνικιστικού Κινήματος (1974-1982), υπάρχουν μεστά και περιεκτικά νοήματος σχόλια από τον παλαίμαχο συντάκτη του εν λόγω κειμένου.
Θα σταθούμε σε ορισμένα αποσπάσματα, δεικτικά του κλίματος που επικρατούσε εκείνες τις ημέρες του ριζοσπαστικού εθνικισμού…
Στο 1ο μέρος της σύντομης αυτής μελέτης, στη δεκαετία του ’70, αναφέρεται μεταξύ άλλων ότι: “Μερικές ομάδες εθνικιστών δρούσαν μεμονωμένα, όπως η «Νέα Τάξη» του Δ. Ναστούλη. Πυρήνες εθνικιστών υπήρχαν σε συνοικίες της Αθήνας. Βύρωνας, Παγκράτι, Πατήσια, που προσπαθούσαν να κρατήσουν την σημαία ψηλά. Δυστυχώς όμως ο διωγμός που είχε εξαπολύσει η Καραμανλική «δημοκρατία» έφερε όλους στο σημείο, ώστε το μόνο που να προσπαθούν να είναι η διατήρηση της προσωπικής τους ελευθερίας”…
Παρακάτω: “Η σύγχρονη ιστορία του Εθνικισμού πρέπει να σκύψει με ενδιαφέρον στους πρωτεργάτες εθνικιστές της εποχής. Μία βαθιά υπόκλιση, ως αναγνώριση προσφοράς, σε όλους αυτούς που κράτησαν τις σημαίες ψηλά εκείνα τα χρόνια.
...Παρ' όλο πάντως που ο εθνικισμός ήταν υπό διωγμό, γίνονταν ιδεολογικές ζυμώσεις, αν και το ιδεολογικό οπλοστάσιο (βιβλία, συγγράμματα) ήταν λειψό και «φοβισμένο. Οι εθνικιστές πάντως εκείνης της εποχής ήταν αγνοί ιδεολογικά…”
Παρ’ όλο που η εν λόγω μελέτη αξίζει της προσοχής μας, δεν θα αναλύσουμε καρέ-καρέ κάθε σημείο της, καθότι προτιμούμε αυτή την νοητική εργασία να την αφήσουμε στην κρίση του καθενός από εσάς προσωπικά.
Στο 4ο μέρος της αναφοράς στη δεκαετία του ’70, αναφέρονται τα εξής:
Στα τέλη του 1977, ένας άνεμος εθνικισμού επικρατούσε σε όλη την χώρα. Ακόμα και στα πιο απομακρυσμένα μέρη της Ελλάδας, υπήρχαν οργανωμένοι εθνικιστές. Η Καραμανλική «Δημοκρατία» με τους ΚΥΠίτες, και τις μυστικές υπηρεσίες άρχισαν να στήνουν άθλιες προβοκάτσιες κατά των εθνικιστών. Σε ένα απίστευτο κύμα διωγμών, πολλοί εθνικιστές οδηγήθηκαν σε δίκες. Πολλοί καταδικάστηκαν με χαλκευμένα στοιχεία των μυστικών υπηρεσιών, και οδηγήθηκαν στις φυλακές. Τα περισσότερα θύματα της Καραμανλικής τρομοκρατίας, ήταν ανένταχτοι εθνικιστές, που ίσως- ήταν και το μεγαλύτερο κομμάτι του εθνικιστικού χώρου. Ο Καραμανλής και τα έμμισθα όργανά του με τις δολοπλοκίες τους, βρήκαν τον τρόπο να παρουσιάσουν «τρομοκράτες» στον Ελληνικό λαό, τους εθνικιστές.
Αυτό από την μία πλευρά, συσπείρωσε ακόμα πιο πολύ τον χώρο, αλλά από την άλλη, υπήρξαν σοβαρές απώλειες. Οι καταδίκες έπεφταν με μορφή χιονοθύελλας κατά ανυποψίαστων συναγωνιστών. Από την μία ημέρα στην άλλη, ολόκληρες οικογένειες, βρίσκονταν στο μάτι του κυκλώνα, βλέποντας απέναντί τους το παρακράτος της αστικής δεξιάς να τους επιτίθεται. Τίποτα δεν έχει σχέση, στις σχέσεις, των εθνικιστών με την αστική δεξιά, μετά την λεγόμενη μεταπολίτευση... Για όσους εθνικιστές έζησαν την Καραμανλική τρομοκρατία, τους Μπάλκους, τους Σταμάτηδες, τις ανακρίσεις στην Μεσογείων, κλπ, αυτή η «ιστορία» μέσα τους δεν έχει τελειώσει... Η εκδίκηση άλλωστε, όπως είχε πρωτογράψει και ο σύγχρονος διανοητής του εθνικισμού Ανδρέας Δενδρινός, είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο!”
Η μελέτη βρίσκεται ολόκληρη εδώ: http://fileleutheros.pblogs.gr/2008/02/aitia-diaspashs-ethnikistikoy-kinhmatos-1974-1982.html
Εμείς θα παραμείνουμε αυτό που ήμαστε πάντα. Ανένταχτοι και επικίνδυνοι!
